Rozdział VIII, w którym wszystko wydaje się dobre i jasne

 

Rozdział VIII,

w którym wszystko wydaje się dobre i jasne

        

        "Love on an atom,
         Love on a cloud,
         To see the birth of all that isn't now
         Can you imagine a love that is so proud?
         It never has to question why or how"*

        19 grudnia 2012 r.

        Byłem cholernie spóźniony do pracy. Próbowałem przebić się przez Główny Rynek, ale co chwilę ktoś mi wchodził pod nogi. Zewsząd dało się wyczuć nadchodzące święta, może dlatego nikt nie spieszył się tak, jak zwykle. Byłem już nieco pewniejszy swojego zatrudnienia niż na samym początku i przedłużyli mi umowę, ale mimo wszystko wolałem nie podpadać.

         Rozglądałem się po twarzach (i nie tylko twarzach) otaczających mnie ludzi i po raz kolejny uderzyło mnie to, jak bardzo zmieniła się moja perspektywa. Jeszcze na samym początku głównie zwracałem uwagę na dziewczyny, zresztą tak, jak zawsze; patrzyłem na ich kształty i podobały mi się ich nogi, kiedy nosiły wysokie obcasy. Potem zacząłem porównywać je do Huberta – zupełnie ogólnie – i za każdym razem dochodziłem do wniosku, że kompletnie przegrywają w każdej konkurencji. Ale Hubert był facetem, więc w zamian zacząłem częściej przyglądać się facetom. Nie byli może dosłownie pociągający, ale wielu z nich miało swój urok i to było tak, jakby nagle świat się rozszerzył, jakbym zyskał zupełnie nową płaszczyznę postrzegania. Oczywiście żaden z gości, których mijałem, również nie umywał się do Kociaka, przynajmniej w moich oczach, ale nagle – nagle – zacząłem czuć, że mogę na nich patrzeć. Czasami, bardzo rzadko, widziałem też, że oni patrzyli na mnie. To było zupełnie tak, jakbym nagle wkroczył do nowego, wcześniej mi nieznanego świata. Facetom zdarzało się też patrzeć na siebie nawzajem. To było dla mnie zdumiewające odkrycie i czułem się trochę tak, jakbym wstąpił do jakiegoś tajnego klubu.

        Wciąż nie wiedziałem, czym dokładnie byłem. Nie byłem na tyle naiwny, żeby uznawać się za osobę heteroseksualną, ale pomimo tego nowego zaciekawienia, nie do końca czułem się gejem. Uznałem jednak, że mam czas, by to rozpracować, i że nie muszę robić tego natychmiast, a Hubert się ze mną zgadzał. Zdumiewało mnie to, jak bardzo był wobec mnie wyrozumiały. Przypomniała mi się rozmowa, którą odbyliśmy wieczorem po pierwszej nocy, którą spędziliśmy razem.

         – Czy moglibyśmy… czy moglibyśmy na razie nikomu o tym nie mówić? – pytam, siedząc przy stole w kuchni Kociaka i sącząc kawę z dużego kubka. Boję się nieco jego reakcji. Wiem doskonale, że jest bardzo otwarty i bez żadnego zażenowania przyznaje się do swojej orientacji seksualnej. Ostatnią rzeczą, jaką chcę zrobić, jest przytrzymywanie go, ciągnięcie za sobą w dół, wciąganie go z powrotem do szafy. Nie jest fair z mojej strony nawet proponowanie czegoś takiego. I tak już czuję się winny, bo wymagam od niego, żeby się ukrywał, podczas gdy ja sam parę godzin temu powiedziałem o wszystkim Donie.

         Hubert spogląda na mnie z zaskoczeniem, a ja jestem w pełni przygotowany na pretensje z jego strony.

         – Oczywiście, że tak – odpowiada bez wahania. Na początku nie udaje mi się zarejestrować jego słów.

        – Zaraz… co? – pytam z niedowierzaniem. Czy Kociak nie chce, żeby świat wiedział o tym, że jesteśmy razem? Cholera, nagle zaczynam się martwić. Dlaczego miałby tego nie chcieć?

        – Przecież do tego potrzeba czasu – wyjaśnia cierpliwie, poprawiając okulary i podnosząc wzrok znad laptopa. – Niektórzy ludzie przygotowują się psychicznie do coming out’u latami. Latami, Kuba. Naprawdę nie wymagam od ciebie, żebyś zrobił to teraz, natychmiast. Nawet gdybyś chciał, nie pozwoliłbym ci na to, bo na ten moment sam jeszcze do końca nie wiesz, kim jesteś. – Otworzyłem usta, żeby zaprotestować, ale nie pozwolił mi na to. – Przestań, przecież widzę. Po prostu się wyluzuj, okej? Rozgryziemy to. Ja mogę poczekać.

         Boże, myślę. Jest perfekcyjny.

         Sprawa z Hubertem była taka, że zawsze wszystko doskonale rozumiał. Czasami rozumiał nawet bez słów, albo o wiele wcześniej niż ja. Nie wiem, jak to robił, ale byłem mu za to wdzięczny, bo ja bardzo często przyłapywałem się na tym, że rozumiałem bardzo niewiele. Byliśmy razem zaledwie od paru dni, a ja już miałem wrażenie, że tworzyliśmy idealny zespół.

        Więc rozgryzałem; powoli, kroczek po kroczku, wiedząc, że mam tyle czasu, ile chcę, i że on zawsze mi pomoże, jeśli będę tego potrzebował. To dawało mi niesamowite poczucie bezpieczeństwa. Starałem się jedynie utrzymać otwarty umysł i pozwolić moim uczuciom mnie poprowadzić, a jednocześnie byłem dumny z tego, że podchodziłem do całej sytuacji tak racjonalnie. Wiedziałem, że nie mogłem być do końca normalny – przepraszam, heteroseksualny (gdybym powiedział to na głos, prawdopodobnie dostałbym od Kociaka długi wykład) – ponieważ, nie oszukujmy się, ostatnie pięć nocy spędziłem wyczyniając różne rzeczy w łóżku z innym facetem, i wiele kolejnych zamierzałem spędzić w taki sam sposób. Mimo to nie wiedziałem jeszcze do końca, jak się zdefiniować. Więc obserwowałem.

         I lubiłem dziewczyny. Naprawdę je lubiłem i to w takim sensie, że mi się podobały. Niektóre z nich były urocze, inne seksowne lub po prostu piękne. Potrafiłem sobie wyobrazić siebie z nimi. Ale teraz, kiedy pozwoliłem sobie spojrzeć na facetów, kiedy zdjąłem z oczu klapki – całkowicie hipotetycznie, bo i tak kompletnie nie byłem tymi dziewczynami i facetami zainteresowany – odkryłem, że oni też bywali uroczy, a także seksowni, a niektórzy (jak na przykład Hubert) byli nawet piękni. Może na razie nie byłem w stanie sobie wyobrazić siebie z nimi, ale nie sądziłem, żeby długo zajęło mi przywyknięcie do tej myśli.

        Nigdy nie należałem do osób, dla których nadmiernie ważne były etykietki, ale z czymś trzeba było się utożsamiać. Czułem, że byłem już prawie u celu.

         I owszem, byłem. Pchnąłem drzwi wejściowe i przeszedłem obok sekretariatu, zaglądając do środka, by przywitać się z panią Basią. Na samym początku nie integrowałem się zbytnio z ludźmi z pracy, ale od czasu, kiedy w poniedziałek rano przyjechałem do pracy prosto z mieszkania Huberta w znakomitym nastroju i po drodze zatrzymałem się, żeby wręczyć pani sekretarce kubek kawy, byłem jej ulubionym pracownikiem. Wcześniej znałem ją tylko z widzenia.

         – Kuba, wejdź na chwilę! – zawołała pani Basia, gdy tylko zobaczyła mnie w drzwiach.

         – Jestem już spóźniony… – spróbowałem się wymigać, ale nie chciała tego słyszeć.

       – Och, tylko na momencik – nalegała, popychając mnie w stronę swojego biurka. – Kuba, to jest Asia, będzie nową sekretarką. Dostałam awans – wyznała konspiracyjnym tonem. Na mojej twarzy pojawił się gigantyczny uśmiech i zacząłem jej gratulować. – Asiu, to jest Kuba z działu prawnego.

         Przyjrzałem się dziewczynie. Mogła być mniej więcej w moim wieku, świeżo po studiach. Miała długie do połowy pleców, jasne włosy, ładną twarz i długą szyję. Wyciągnąłem uprzejmie rękę.

        – Miło mi poznać – powiedziałem przyjaźnie. – Gdybyś czegokolwiek potrzebowała, po prostu zapytaj. – Twarz dziewczyny rozjaśniła się nieco za bardzo, kiedy odparła, że mnie również miło było poznać, na co zamrugałem. Próbowałem być tylko miły. – A teraz naprawdę muszę już iść – dorzuciłem nerwowo.

       – Leć, leć, na pewno zdążycie sobie jeszcze porozmawiać – zawołała pani Basia, kiedy byłem już w drzwiach. Wydawało mi się, że w jej uśmiechu dostrzegłem coś podejrzanego. Odetchnąłem dopiero na korytarzu.

         Cholera, brakowało mi tylko starszej pani próbującej zeswatać mnie z nową sekretarką. Jak dobrze, że do świąt zostały tylko trzy dni pracy.

***

       „Co robisz?” – wysłałem odruchowo, siedząc przy biurku i przeglądając dokumenty. Mój telefon zawibrował kilkanaście sekund później.

         „Nie jestem pewien, mam zamknięte oczy”

       Zamrugałem, czytając wiadomość kilkukrotnie, po czym parsknąłem śmiechem. Mój chłopak bywał czasami naprawdę cholernie dziwny.

         Wiedziałem, że nigdy nie znudzi mi się nazywanie go tak, mimo że robiłem to tylko w myślach.

          

        „To jak piszesz? Dlaczego masz zamknięte oczy?” – napisałem, choćby tylko po to, żeby się pośmiać.

 

        „Na wyczucie. Bo patrzenie na świat boli” – nadeszła natychmiastowa odpowiedź.

         No tak. To miało sens. Po chwili nadeszła kolejna wiadomość.

         „Jestem w pracy”

         „Wiem, że mówiłeś, że potrafisz zrobić kawę z zamkniętymi oczami, ale nie traktowałem tego dosłownie. Nie oparz się”

       Pokręciłem głową ze śmiechem. Kociak bywał niewiarygodny. Chwilę później mój telefon oznajmił nadchodzące połączenie, które odebrałem bez zastanowienia.

        – Otworzyłeś już oczy? – zapytałem z szerokim uśmiechem.

        – Co? – zapytał bardzo niekociakowy głos. – Stary, co ty pierdolisz?

      – O, hej – rzuciłem z zawstydzeniem, gdy zorientowałem się, że rozmawiałem z moim kumplem ze studiów, a nie z Hubertem. – Co tam?

       – Idziemy dzisiaj na piwo całą dawną ekipą, zanim wszyscy rozjadą się na święta. Wchodzisz w to? – zapytał Dawid.

         Przez chwilę zastanowiłem się, czy ja i Hubert nie planowaliśmy czegoś na wieczór, ale wspominał o tym, że umówił się z Leną i z Pawłem. Zapraszał mnie nawet do pójścia z nimi, ale chyba nie będzie zły, jeśli nie skorzystam z zaproszenia? W końcu Hubert nigdy nie miał nic przeciwko temu, żebym spotykał się ze swoimi znajomymi.

        – Jasne. Dobra – zgodziłem się. – Gdzie i o której?

       – Spotykamy się o dwudziestej na Małym Rynku, a potem rozkminimy. Zajebiście, że będziesz. Dobra, to dzwonię dalej. Trzymaj się, stary.

        – Na razie – rzuciłem, rozłączając się, po czym od razu napisałem sms-a do Kociaka.

 

        „Idę dzisiaj na piwo ze znajomymi ze studiów. Wpadnę do Ciebie po, ok? ;*”

         „Jasne. My będziemy w Philo jakby co. Have fun”

       Uśmiechnąłem się, niechętnie wracając do pracy. Nie wiadomo dlaczego przypomniał mi się sobotni powrót do domu po moim zerwaniu z Ewą i groźnie spojrzenie Dony. To było kolejne słodko-gorzkie wspomnienie, ale teraz udawało mi się odnaleźć w nim elementy komiczne.

        – Ni z gruszki, ni z pietruszki zrywasz ze swoją dziewczyną, to twoje dziwne zachowanie, wszystkie te telefony… Wystarczy tego, Kuba. Czekałam cierpliwie, ale muszę wiedzieć, kiedy wkroczyć do akcji. Co się dzieje? – zapytała, wpatrując się we mnie intensywnie, kiedy usiedliśmy przy stole w kuchni. Upewniłem się, że Rafała nie było w domu, po czym westchnąłem, chowając twarz w dłoniach. Sam wplątałem się w tę siatkę kłamstw, więc teraz musiałem zacząć powoli się z niej wyplątywać. Zwłaszcza, że podejrzewałem, że im dalej będziemy w to brnąć, tym będzie ich dużo więcej.

       – Słuchaj, to skomplikowane… – zacząłem, zastanawiając się, w jaki sposób najlepiej wyjaśnić sytuację.

     – Spotykasz się z kimś? – spytała Dona prosto z mostu. Odkryłem twarz, kiwając głową i mrucząc potwierdzająco. Dona westchnęła.

        – Sypiasz z nią? – kontynuowała. Milczałem przez chwilę.

        – Z kim? – zapytałem w końcu. Dona wyglądała, jakby modliła się o cierpliwość.

        – No z tą dziewczyną, z którą się spotykasz – wyjaśniła powoli, jakby rozmawiała z małym dzieckiem. – Naprawdę, Kuba, po kim jak po kim, ale po tobie bym się tego nie spodziewała…

       – Nigdy nie powiedziałem, że spotykam się z dziewczyną – oświadczyłem, próbując utrzymać stoicki wyraz twarzy. Dona zamrugała. Widziałem, jak na jej twarzy powoli zaczęło pojawiać się zrozumienie.

        – Och… Czemu mi nie powiedziałeś, że jesteś…? – zaczęła, najwyraźniej niezbyt wiedząc, co powiedzieć. – Po co… po co to wszystko?

        – Że jestem… co? – zapytałem, choć doskonale wiedziałem, co miała na myśli. Spojrzała na mnie spode łba.

        – Gejem. Że jesteś gejem – dokończyła dobitnie.

        – Nie wiedziałem – wyjaśniłem cicho, wzruszając ramionami. Dona wytrzeszczyła oczy.

       – Nie wiedziałeś? Czyli, że… czyli teraz nagle odkryłeś, że…? – Pokiwałem głową. Dona przez chwilę wyglądała, jakby myślenie sprawiało jej ból, aż w końcu zrobiła minę, jakby rozgryzła zagadkę wszechświata. – O mój Boże… To Kociak, prawda?

         Patrzyłem jedynie na nią, nie potwierdzając ani nie zaprzeczając, ale na mojej twarzy zaczął pojawiać się uśmiech, coraz szerszy i szerszy, aż w końcu zacząłem szczerzyć zęby jak idiota. Dona pokręciła głową z niedowierzaniem.

        – Ja pierdolę… Kociak zrobił z Kuby geja – powiedziała bardziej do siebie niż do mnie, śmiejąc się pod nosem. – Najpierw ten wykładowca, potem facet Julii, a teraz… No, muszę przyznać, niezły jest – dodała, kiwając głową z szacunkiem. Natychmiast się nastroszyłem.

        – To nie było tak – zaprotestowałem ostro. Dona spojrzała na mnie z zaskoczeniem.

       – Dobra, dobra… Wiesz, nawet nie znam gościa. Nie wiem, jak było – powiedziała pokojowym tonem. Najwyraźniej było jej wstyd, że palnęła coś głupiego. Westchnąłem, natychmiast jej odpuszczając.

       – Słuchaj, nie mów nikomu o tym, okej? – poprosiłem, na co wykonała gest zamykania ust na kłódkę i wyrzucania kluczyka. Uśmiechnąłem się do niej. Do końca dnia Dona sprawiała wrażenie rozchichotanej i co jakiś czas kręciła głową z niedowierzaniem, raz po raz pytając mnie o szczegóły, w odpowiedzi na co gromiłem ją wzrokiem. Najwyraźniej zapewniłem jej świetną zabawę.

         Uśmiechnąłem się na to wspomnienie. Dwie załatwione, cała reszta świata przede mną.

***

         – Czyli już nie spotykasz się z tą małą blondyneczką, tak? Jak ona się nazywała? – zapytał Dawid, biorąc łyk piwa. Wzruszyłem ramionami.

         – Ewa. I nie, zerwaliśmy jakiś tydzień temu – odparłem obojętnie, opierając się o ścianę. Zaczynało mi się powoli kręcić w głowie. Impreza rozkręcała się w najlepsze, było nas przy stoliku kilkanaście osób. Przyszło mi do głowy, że mimo, iż często na nich narzekałem, stęskniłem się za ich towarzystwem. A może to była po prostu tęsknota za czasami studenckimi? Nie miałem pewności, ale jedno wiedziałem na bank – prawnicy wcale nie byli tacy źli.

         Dawid był moim najbliższym kumplem na studiach i chociaż nie byłem pewien, czy mogłem nazwać go przyjacielem, jeszcze jakiś czas temu spędzaliśmy razem sporo czasu. Oczywiście zmieniło się to po obronach – obaj znaleźliśmy prace i przestaliśmy mieć dla siebie czas. Być może był nieco gruboskórny i ordynarny, ale na dłuższą metę był dobrym facetem. Miałem nadzieję, że będziemy mieli okazję do spotkania się wcześniej niż za kolejne parę miesięcy.

     – Szkoda, stary... znowu singiel, co? – spytał, wzdychając teatralnie i mrugając do mnie szybko. Przewróciłem oczami, przytakując.

         Nie, odparłem w myślach. Nie jestem singlem, jestem w związku i mimo, że trwa on dopiero od tygodnia, nigdy nie czułem się bardziej w związku niż teraz.

         No, ale oczywiście nie mogłem tego powiedzieć.

         – A co z tobą? – zapytałem w zamian. – Nadal jesteś z Natalią, nie?

         Dawid zaśmiał się.

     – Stary, wprowadza się do mnie zaraz po Nowym Roku – wyznał, wyglądając na odpowiednio podekscytowanego tą perspektywą. – Pamiętasz, jak się poznaliśmy? Uwierzyłbyś w to wtedy? Bo ja nie.

         Pokiwałem głową, wiedząc, co miał na myśli. Kiedy Dawid poznał swoją obecną dziewczynę, nie był typem wchodzącym w stałe związki. Nigdy nie pomyślałbym, że wytrzyma z jakąkolwiek dziewczyną tak długo.

         Nagle nawiedziła mnie wizja mnie i Huberta za parę lat. Czy nadal będziemy razem? Czy będziemy razem mieszkać? Czy cały świat będzie o nas wiedział? Tego typu pytania doprowadzały mnie do bólu głowy, ponieważ nie potrafiłem za bardzo nawet wyobrazić sobie odpowiedzi na nie.

         – I co, nie masz póki co nikogo na oku?

         Pokręciłem głową bez słowa, nie chcąc mówić tego na głos. Naprawdę bardzo chciałem zaprotestować.

         Owszem, mam kogoś na oku. Kogoś bardzo konkretnego, i to więcej niż na oku, również przed oczami, w myślach i z tyłu głowy. Ten ktoś jest tam zawsze i nigdy nie znika.

         Westchnąłem. Stary, gdybyś tylko wiedział...

         Nie sądziłem, że będzie tak trudno. Niby wiedziałem, że to nie miało znaczenia, kto wie, a kto nie – liczyło się tylko to, że my wiedzieliśmy. Wiedziałem też, że obecna sytuacja była mi na rękę. Pogodziłem się już z tym, że spotykałem się z facetem – choć myśl o tym nadal czasem wydawała mi się niewiarygodna. Właściwie „pogodziłem” nie było tutaj dobrym określeniem, to nie było coś, z czym musiałbym się godzić, to była najlepsza rzecz, jaka mnie spotkała w życiu. Tutaj więc nie było żadnych wątpliwości – byłem z Kociakiem, nie chciałem być z nikim innym, nigdy, to była jedyna możliwa opcja dla mnie. Jednak powiedzenie o tym światu było czymś zupełnie innym. Mogłem powiedzieć o tym poszczególnym osobom – Duśce czy Donie – co do których wiedziałem, że będą traktować mnie tak samo, że się ode mnie nie odwrócą, że nie będą patrzeć na mnie, jakbym chorował na coś zaraźliwego, a nawet czasem przesłużą się dobrą radą. Ale żeby tak wszyscy, ale to wszyscy wiedzieli? Tego nie potrafiłem sobie wyobrazić i znowu się bałem, tym razem nawet jeszcze bardziej, bo wiedziałem, co mam do stracenia. Bałem się panicznie tego, co stanie się, kiedy ludzie się dowiedzą, bałem się spojrzeń i szeptów, ale niczego nie bałem się bardziej niż tego, że Hubert mógłby mnie zostawić. A wiedziałem, że nie będzie czekał na mnie wiecznie.

         Dlaczego to wszystko choć raz nie mogłoby być mniej skomplikowane?

       Oczywiście nie mogłem zachować się jak mądry, rozsądny młody człowiek, musiałem wypić o wiele za dużo; ale ej, inni też pili – to jest argument, prawda? Chciałem jedynie się zrelaksować i dobrze się bawić, bo przez ostatnie parę miesięcy moje życie kręciło się tylko i wyłącznie wokół Huberta. Oczywiście nie było w tym niczego złego, ale teraz, gdy sytuacja między nami nieco się ustabilizowała, czułem się świetnie po prostu spędzając czas ze znajomymi. Czułem się normalnie.

       Było już bardzo późno i wszyscy byliśmy w kiepskim stanie, ale ja chyba w najgorszym. Kilka osób pojechało do domu, jeden z moich kumpli przysnął przy stoliku. Ja, Dawid i jeszcze dwie koleżanki śmialiśmy się bezsensownie, opowiadając sobie jakieś bzdury. Zawsze miałem pewną okropną tendencję, kiedy byłem pijany – dzwoniłem do ludzi. Wiedziałem, że to robiłem, i zawsze wydawało mi się to dobrym pomysłem, a rano okazywało się, że było fatalnym. Miałem to po mamie – ona robiła dokładnie to samo.

         Wstałem więc od stolika, wziąłem od Dawida papierosa – rzucił mi zaskoczone spojrzenie, ponieważ nigdy nie paliłem – i wyszedłem na zewnątrz.

         Nie, nie zostałem palaczem, ale papierosy w jakiś uroczy sposób przypominały mi o Kociaku. Były jedną z rzeczy charakterystycznych dla niego, przynajmniej w moich oczach, i o ile uważałem to za świństwo, to w jego przypadku było wręcz przeciwnie. Tylko Kociak wyglądał dobrze z papierosem w ustach, tylko z jego zapachem dym papierosowy tak dobrze się komponował i tylko na jego języku nie smakował obrzydliwie. Nie miałem pojęcia, jak to robił.

         Oparłem się o zimną ścianę i odpaliłem, myśląc, że ja, owszem, będę śmierdział tytoniem i smakował jak popielniczka, bo, w przeciwieństwie do niego, nie posiadam niesamowitego daru czynienia papierosów bardziej znośnymi. No cóż, trudno. Wyciągnąłem telefon i wybrałem numer, do którego – nic zaskakującego – dzwoniłem ostatnio.

        – Hej, jak tam? – usłyszałem głos Huberta kilkanaście sekund później, zagłuszony przez hałas w tle. Natychmiast odsunąłem telefon od ucha. – Poczekaj, wyjdę na zewnątrz! – zawołał. – Dobra, już jestem – dodał, kiedy w słuchawce zrobiło się cicho. Usłyszałem, jak się zaciąga, i nie mogłem się nie uśmiechnąć.

         – Jak się bawicie? – spytałem, choć brzmiało to bardziej jak bełkotanie. Usłyszałem, jak Kociak po drugiej stronie parska śmiechem.

       – Najwyraźniej nie tak dobrze, jak ty. Przyznaj się, ile w siebie wlałeś? – zapytał z rozbawieniem. Wzruszyłem ramionami.

         – Sporo. Ale już będę grzeczny, obiecuję. – Słowa wylewały się ze mnie bez przepuszczenia ich przez żaden filtr. Właśnie dlatego dzwonienie do ludzi po pijaku nigdy nie było dobrym pomysłem. Zwłaszcza do ludzi, na których ci zależy i którym nie chciałbyś powiedzieć niczego głupiego. – Stęskniłem się za tobą. – No właśnie. No cóż, to była prawda.

         Hubert znowu parsknął śmiechem.

     – Widzieliśmy się dzisiaj rano – odparł, choć brzmiał na zadowolonego. Tak naprawdę to byłem przekonany, że tylko udawał takiego bezuczuciowego i uwielbiał słyszeć takie rzeczy.

      – No właśnie – powiedziałem, zupełnie, jakby udowodnił moją rację. – To było jakieś... osiemnaście godzin temu. – Musiałem się bardzo mocno skupić, żeby to policzyć. Kociak znowu się śmiał. Uwielbiałem ten dźwięk.

         – Myślę, że powinienem teraz cię odciąć – oświadczył. Sam może nie do końca brzmiał na trzeźwego, ale z całą pewnością nie był też pijany. Przynajmniej nie tak, jak ja. – Gdzie jesteś?

         – Gdzieś na Mikołajskiej – odparłem nie do końca pewnie. Nie pamiętałem już, jak nazywała się knajpa, ale w miarę rozpoznawałem otoczenie. – Przyjdziesz po mnie? – zapytałem z nadzieją, robiąc błagalną minę, choć wiedziałem, że Hubert jej nie zobaczy. Kociak ledwo powstrzymywał śmiech.

         – Nie sądzę, żebyś był w stanie sam się odstawić do domu – przyznał z rozbawieniem. Zmarszczyłem brwi.

         – Ale ja chcę iść z tobą do domu – zaprotestowałem, uważając to za najbardziej oczywistą rzecz na świecie. Mówiłem wszystko, co mi tylko ślina przyniosła na język, i było mi trochę głupio, ale byłem zbyt pijany, żeby się tym przejmować. Hubert zachichotał.

        – Cóż, grunt to bezpośredniość – stwierdził. – No nie wiem, staram się nie wpuszczać przystojnych nieznajomych do swojego mieszkania. To może się różnie skończyć.

        Zaśmiałem się głośno. Nie wiem, dlaczego tak bardzo mnie to rozbawiło, ale być może po prostu ucieszyłem się z tego, że Hubert nazwał mnie przystojnym.

         – No to będziesz musiał zmienić swoje zasady... bo ja zamierzam iść dzisiaj z tobą do domu. A potem... potem zamierzam cię uwieść – oznajmiłem, zupełnie nie mając pojęcia, skąd w mojej głowie wziął się ten pomysł. Przestań mówić, powiedziałem sobie w duchu.

         – Naprawdę? – zapytał Hubert, wciąż brzmiąc na rozbawionego. Cholera, a przecież próbowałem być uwodzicielski! – I co będzie później?

         Wiedziałem, że trochę ze mnie kpił, ale byłem zbyt zadowolony, żeby się tym przejmować. Poza tym miałem wrażenie, że Hubert lubił, kiedy zachowywałem się jak głupek. Uważał to za urocze.

       – Potem... potem będziemy uprawiać seks – odparłem bez wahania, po raz kolejny kompletnie nie zastanawiając się nad tym, co mówiłem. Gdybym był trochę trzeźwiejszy, pewnie zapadłbym się po tych słowach pod ziemię. Dlaczego nie mogłem się bardziej kontrolować?

        – Ach tak? – zapytał Hubert, znowu sprawiając wrażenie, jakby ledwo panował nad śmiechem. – Wydajesz się nie mieć co do tego żadnych wątpliwości. Myślisz, że jestem łatwy? – dodał z udawanym wyrzutem. Zachichotałem.

         – Po prostu wiem, że nie będziesz mógł się oprzeć – odparłem. Było mi już wszystko jedno, co wychodziło z moich ust. Powiedziałem jeszcze kilka głupich rzeczy, po czym rozłączyliśmy się i wróciłem do klubu. Nagle przypomniało mi się, że gdzieś w połowie rozmowy zupełnie zapomniałem o papierosie.

         – Stary, my się zbieramy... dasz radę jakoś się doczołgać do domu? – zapytał Dawid, zakładając kurtkę. Sam był w niewiele lepszym stanie niż ja. Dziewczyny były już gotowe do wyjścia.

         – Poradzę sobie. Przyjdzie po mnie... kumpel – odparłem, wahając się tylko przez chwilę. Nazywanie go tak nie wydawało mi się właściwe, ale nie miałem innego wyjścia. Cieszyłem się jedynie, że nie palnąłem po pijaku niczego, o czym nie powinienem mówić głośno.

         Kilkanaście minut później siedziałem sam na zimnym murku przed klubem, kiedy koło mnie zatrzymała się taksówka. Hubert otworzył drzwi i pomachał. Usiadłem koło niego, słysząc, jak podaje taksówkarzowi swój adres. Uśmiechnąłem się.

         Oparłem się o siedzenie, mrużąc oczy i przypatrując się jego twarzy. Spojrzał na mnie spod rzęs i uniósł jeden kącik ust. Znałem już dobrze ten uśmiech i wiedziałem, że był najbardziej szczery ze wszystkich kociakowych uśmiechów.

       – Tęskniłem za tobą – powtórzyłem, czując, jak zaczyna coraz bardziej kręcić mi się w głowie. Przesunąłem się, kładąc głowę na jego ramieniu i dopiero wtedy zdałem sobie sprawę z tego, że chyba powiedziałem to nieco zbyt głośno. Hubert trząsł się nieco ze śmiechu i spojrzał przepraszająco w lusterko, w którym widać było zaskoczone spojrzenie taksówkarza. Nie wyglądał na zachwyconego, ale nie skomentował naszego zachowania.

         Gdybym był trzeźwy, prawdopodobnie zrobiłbym z tego wielki dramat, ale byłem pijany i przytulony do szyi Kociaka, a jego dłoń znajdowała się pod moją dłonią, więc było mi to zupełnie obojętne. Dopiero później przyszła mi do głowy myśl, że ten taksówkarz był pierwszą osobą, która zobaczyła nas razem, jako parę.

         Pozostaliśmy w takiej pozycji przez całą drogę. Byłem wystarczająco przytomny, żeby zapłacić za przejazd, mimo słabego protestu Huberta. Weszliśmy do kamienicy, a kiedy Kociak zamknął za nami drzwi wejściowe, wyciągnąłem rękę i chwyciłem jego dłoń. Przez chwilę wydawał się zaskoczony, ale nic nie powiedział. Splotłem nasze palce, nawet nie rozglądając się zbyt paranoicznie, bo była prawie druga w nocy i klatka schodowa wydawała się kompletnie opustoszała. Przyszło mi do głowy, że robiliśmy to po raz pierwszy; po prostu szliśmy, trzymając się za ręce, zupełnie jak każda inna para. Być może to było banalne, ale dla mnie było w tym coś niesamowitego.

         Hubert wyciągnął klucze i otworzył drzwi do mieszkania, a ja wszedłem do niego jak do własnego domu. Przez te kilka dni zdążyłem już przyzwyczaić się do jego widoku. Przeszło mi przez myśl, że mógłbym tutaj mieszkać; widziałem siebie w tym mieszkaniu. Po chwili skarciłem się za wybieganie myślami tak daleko w przyszłość.

         Kiedy weszliśmy do środka, przytrzymałem Kociaka za rękę i oparłem brodę na jego ramieniu. Spojrzał na mnie pytająco, a ja tylko wzruszyłem ramionami i objąłem go rękami w talii. Nie wiedziałem, co chciałem zrobić, i nie myślałem racjonalnie. Czułem się kompletnie pijany i musiałem jedynie upewnić się, że on rzeczywiście tam był, że nie wymyśliłem go sobie.

         Staliśmy tam, przytuleni, i poczułem, że Hubert zaczął się relaksować. Żaden z nas nie musiał nic mówić. Paradoksalnie właśnie będąc pijany zaczynałem rozumieć własne emocje i interakcje między nami. Dostrzegałem powolne zmiany w Kociaku; na początku był bardziej nieufny, zupełnie, jakby spodziewał się, że mogę w każdej chwili zniknąć, i nie chciał się na nic nastawiać, żeby potem nie być rozczarowanym. Teraz zaczął się nieco bardziej otwierać i rozumieć, że to nie była z mojej strony zachcianka czy eksperyment. Chciałem mu to udowodnić i trochę chciałem mieć nad nim taką samą władzę, jaką on miał nade mną. Gdyby chciał, mógłby zniszczyć mnie jednym słowem czy gestem i nie wiem, czy kiedykolwiek bym się z tego podniósł. Trochę mnie to przerażało, ale nie byłem w stanie tego zmienić.

         To było zdumiewające, jak bardzo naturalne to się dla mnie stało. Pocałowałem tył jego głowy i to było zupełnie tak, jakbym robił to od lat, a jednocześnie cała sytuacja była dla mnie powiewem świeżego powietrza. Byłem ciekaw, czy już zawsze będę się tak czuł, czy kiedykolwiek dotykanie i całowanie go, a także poczucie, że mogłem to robić, stanie się dla mnie zwyczajne. Nie potrafiłem sobie tego za bardzo wyobrazić, podejrzewałem, że zawsze będzie towarzyszyć temu nutka ekscytacji, dokładnie tak, jak teraz.

         – Zostaniemy tu już na zawsze? – zapytał Kociak szeptem kilku minut później, choć wcale nie sprawiał wrażenia, jakby chciał zmienić pozycję.

         – A możemy? – spytałem z nadzieją. Hubert uśmiechnął się, odwracając głowę, po czym pocałował mnie lekko w policzek.

         – Jasne, kochanie – odparł bez cienia wątpliwości, zamykając oczy.

         To był kolejny dzień wielu pierwszych razów. Jakiś czas później przemieściliśmy się i położyliśmy do łóżka w ubraniach, pozbywając się jedynie koszulek. Poczułem, jak alkohol zaczyna mnie usypiać. Hubert przyciągnął mnie do siebie i z wrodzoną despotycznością kazał mi iść spać, a ja czułem jego skórę pod moimi palcami i po raz kolejny nie było w tym niczego niewłaściwego.

         Hubert leżał koło mnie, powiedział do mnie „kochanie” i mimo że byłem kompletnie pijany, wszystko, ale to absolutnie wszystko było w porządku. Właściwie to nigdy nie było lepiej. 

___________________________________________________________________________________

* Placebo – "Loud like love"