Rozdział VI, w którym siostra ma zawsze rację, nawet kiedy jej nie ma

        Witam serdecznie i zapraszam do przeczytania kolejnego rozdziału. Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, jesteście fantastyczni, i zwracam się z prośbą - jeśli czytacie, a statystyki wskazują na to, że jest Was całkiem sporo, zostawcie po sobie słówko. Bardzo mnie to napędza do dalszego pisania :)

        BTW, zaczyna się nowy rok akademicki, więc chciałam ostrzec, że rozdziały mogą pojawiać się nieco rzadziej. Postaram się utrzymać obecne tempo, ale równie dobrze może to być raz na dwa tygodnie. Jedyne, co mogę obiecać, to że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żebyście zbyt długo nie czekali, ale w tym roku planuję ciągnąć dwa kierunki i nadal pracować, więc moje życie może zrobić się nieco chaotyczne. Proszę więc o wyrozumiałość ;)

        To tyle ode mnie, enjoy ;)

 

 

Rozdział VI,

w którym siostra ma zawsze rację, nawet kiedy jej nie ma

        "You are the hole in my head
        You are the space in my bed
        You are the silence in between what I thought
        And what I said"*

        14 grudnia 2012 r.

        Spędziłem na zastanawianiu się kolejny tydzień. Kociakowi udawało się znaleźć czas, żeby odbierać moje telefony, przez co sądziłem, że poprzednim razem nie był do końca szczery, kiedy wytłumaczył się brakiem czasu. Nie spotkaliśmy się jednak, mimo że kilkukrotnie to sugerowałem, miałem więc wrażenie, że nieco mnie unikał. A może po prostu chciał dać mi czas do namysłu i nie ingerować w moją decyzję? Może wiedział, że za każdym razem, kiedy go widziałem, nie miałem żadnych wątpliwości - pojawiały się one dopiero w momencie, w którym wracałem do domu. Prawdopodobnie więc wcale mnie nie unikał, a ja miałem po prostu paranoję.

        Nie zmieniało to faktu, że potrzebowałem się z nim zobaczyć; potrzebowałem tego tak bardzo, że to aż bolało. Wiedziałem, że było to egoistyczne z mojej strony, bo tak naprawdę o niczym nie udało mi się zdecydować. Myślałem o tym bez przerwy, ale chyba świadomie odwlekałem ostateczną decyzję w czasie. Bardzo chciałem z kimś porozmawiać, ale jedyną osobą, z którą mogłem to zrobić, był Hubert, a on za każdym razem wolał mówić raczej o błahostkach niż o czymkolwiek poważnym. Byłem w kropce.

        Przez ten tydzień czułem się trochę jakbym był we śnie, a nie w prawdziwym życiu; jakbym obserwował siebie z boku podczas jakiejś dziwacznej gry, co do której nie wiedziałem, jakie są zasady ani jaki wynik poprowadzi mnie do wygranej. Chciałem zaryzykować, ale jednocześnie bardzo chciałem nie chcieć ryzykować. Nie, żeby to miało jakikolwiek sens.

        Rozmawiałem z Kociakiem poprzedniego wieczora; powiedział, że następnego dnia miał wolne, ale będzie malował, a na popołudnie miał jakieś plany. Trochę zabolało mnie to, że miał czas, by umówić się z kimś innym, a ze mną nie, ale zignorowałem to, bo przecież nie był wobec mnie w żaden sposób zobowiązany, a ja nie miałem prawa do tego, by monopolizować jego czas. Uszanowałem to. Opowiedział mi trochę o swoim dniu i wypytał o moją pracę. Niby nic specjalnego, a jednak dla mnie miało to ogromne znaczenie. To, że w ogóle go to interesowało, że poświęcał swój czas, którego miał niewiele, na to, by ze mną porozmawiać, sprawiało, że mój dzień od razu stawał się lepszy. To było tak, jakby mój nastrój był już na stałe uzależniony od tego, co Kociak robił, mówił i myślał.

        Oderwałem wzrok od komputera, kiedy usłyszałem dzwonek telefonu. Zerknąłem na wyświetlacz i zobaczyłem imię mojej siostry. Z początku nie zamierzałem odbierać, ale zdałem sobie sprawę z tego, że ostatnimi czasy niechętnie odbierałem telefony od kogokolwiek za wyjątkiem Kociaka. Z postanowieniem, że nie mogę kompletnie odizolować się od reszty świata, nacisnąłem zieloną słuchawkę.

       - No wreszcie! – zawołała Duśka. – Ja wiem, że jesteś teraz człowiekiem pracującym, moje kondolencje, przy okazji, ale mógłbyś nie znikać zupełnie bez śladu – dodała z wyrzutem, ale potrafiłem wyczuć z jej tonu, że żartowała. Uśmiechnąłem się.     

        - A tak dobrze mi szło unikanie świata i ludzi – zaśmiałem się. – Co słychać?

       - Chciałam ci tylko powiedzieć, że zmieniłam zdanie i przylatuję do ciebie zamiast do Tomka – oświadczyła bez wahania, a ja zamrugałem z zaskoczeniem.

        - Okej… dlaczego? – zapytałem, marszcząc brwi. Plan był taki, że Duśka przyleci krótko przed świętami do mojego najstarszego brata do Warszawy, a stamtąd pojadą prosto do domu, jednak moja siostra nigdy nie należała do ludzi zbytnio przewidywalnych. Ani planujących.

        - Bo bardziej cię lubię – stwierdziła z typową dla siebie bezpośredniością. – I bardziej lubię Kraków.

        Uśmiechnąłem się pod nosem. Czasami Duśka bardzo przypominała mi Kociaka. Albo raczej Kociak Duśkę. Może jedynie on był nieco bardziej… wyrafinowany niż ona. I taktowny.

       - Okej, wiesz, że zawsze jesteś zaproszona – powiedziałem uprzejmie, choć wcale nie byłem tego taki pewien. Ostatnio nie byłem nawet w stanie zająć się sobą, a co dopiero poradzić sobie z gośćmi, ale komu jak komu, jej nie mogłem odmówić.

       - Świetnie – stwierdziła z satysfakcją. – Będę dwudziestego jakoś po południu, muszę jeszcze sprawdzić. A teraz gadaj, co jest nie tak.

        Co…?

        Skąd, do cholery, o tym wiedziała? Czy naprawdę byłem aż tak oczywisty?

        - Skąd przyszło ci do głowy, że coś jest u mnie nie tak? – zapytałem, starając się brzmieć nonszalancko. Czy ona miała jakiś cholerny szósty zmysł, czy co? Przecież nie wspomniałem nawet słowem na ten temat! Zachowywałem się zupełnie normalnie!

      - Ponieważ rozmawiam z tobą od dwóch minut i słyszę, że jesteś rozkojarzony – oświadczyła z absolutną pewnością siebie. Rany, już zapomniałem, jaka bywała przytłaczająca. – Poza tym jesteś osobą, która zawsze, ale to zawsze odbiera telefon. Ta nowa praca ci się nie podoba? Wiem, że miałeś nadzieję, że zdasz aplikację… A co z tą nową dziewczyną, wszystko okej między wami?

        Byłem wręcz wdzięczny za jej potok słów. Dopóki ona mówiła, ja nie musiałem.

        - Nie… to znaczy, praca nie jest jakaś nadzwyczajna, ale da się przeżyć i płaci rachunki… A co do dziewczyny to… też jest w porządku – odparłem z lekkim wahaniem, co do którego miałem nadzieję, że przejdzie niezauważone. Oczywiście w przypadku Duśki nic nie przechodziło niezauważone.

        - Czyli jednak dziewczyna – powiedziała, natychmiast wyczuwając mój ton. – Słuchaj, Kuba, ja wiem, że lata lecą i w pewnym momencie człowiek czuje presję ustatkowania się, ale nie rób tego na siłę. Będziesz tylko żałował. Jeśli nie czujesz, że ona jest właściwą osobą, to nie pchaj się w to. Zdążysz jeszcze poznać kogoś, kto będzie dla ciebie naprawdę wyjątkowy. Ja sama też czekam.

        Uśmiechnąłem się, ponieważ to, co mówiła, całkowicie odzwierciedlało moje myśli. Tyle, że ona nie wiedziała o tym, że poznałem tę właściwą osobę, i że właśnie w tym tkwił problem.

       - Tak, wiem o tym, i nie martw się, nie zamierzam. W ogóle to prawdopodobnie z nią zerwę – wyznałem, wzruszając ramionami. Zastanawiałem się już nad tym kilkukrotnie i zawsze dochodziłem do tego samego wniosku. Już i tak miałem wiele problemów, nie musiałem do nich dokładać dziewczyny, co do której wiedziałem, że nigdy nie polubię tak bardzo, jak powinienem. Że nigdy nie będę jej lubił na tyle, na ile lubię jego. Poza tym potrzebowałem zrobić cokolwiek, a zerwanie z Ewką wydawało się mniej drastycznym ruchem niż rozpoczęcie… czegokolwiek… z Hubertem. To byłby już jakiś krok do przodu, tylko po to, żebym miał czyste sumienie.

       - To… to dobrze – powiedziała automatycznie Duśka, ale słyszałem, że była zaskoczona. Wiedziała przecież, że nigdy nie umiałem sobie radzić z dziewczynami ani wykazać inicjatywy. – Jeśli nic do niej nie czujesz, nie ma sensu czekać. Nie przejmuj się. Znajdziesz kogoś.

        Nie wiem, co mi odbiło, że w ogóle zacząłem rozważać powiedzenie jej prawdy, zwłaszcza, że miała przyjechać za niecały tydzień, i ona będzie tutaj, w Krakowie, i będzie wiedzieć, i Kociak też tu będzie, a ja jeszcze nie wiedziałem, jaką decyzję podejmę, i cała ta sytuacja mogła skończyć się bardzo, bardzo źle. Ale ze wszystkich bliskich mi ludzi była osobą, która najprędzej zrozumiałaby i doradziła coś, nie owijając w bawełnę. Nie będzie zakłopotana, nie nawrzeszczy na mnie, nie będzie udawała, że wszystko jest w porządku. Czułem, że jeśli tego z siebie nie wyrzucę, to eksploduję.

        - Nie do końca w tym tkwi problem… - zacząłem z wahaniem. – To znaczy… zresztą, nieważne. To i tak nie jest rozmowa na telefon – wycofałem się, po raz kolejny myśląc o tym, jakim jestem tchórzem. Oczywiście ciekawość Duśki natychmiast wzrosła.

        - Po prostu mi powiedz. Gwarantuję, że będzie ci lepiej. Cokolwiek to nie jest, nie może być tak źle – powiedziała spokojnie, wchodząc w rolę Wyrozumiałej Duśki. Westchnąłem. Zaskoczyło mnie to, że część mnie naprawdę chciała jej powiedzieć. No bo i czemu nie? Wiedziałem, że nie będzie miała nic przeciwko, i wiedziałem, że mi pomoże. Rozłożenie odpowiedzialności za moją decyzję na dwie osoby też brzmiało kusząco.

        Jedynym, co mnie przerażało, było to, że wiedziałem, że kiedy komuś o tym powiem, wszystko to nagle stanie się całkowicie realne. I, jakkolwiek głupie by to nie było, trochę bałem się mówić o tym na głos.

        - To właściwie dosyć skomplikowane… nie wiem, od czego zacząć – wyznałem, wreszcie się poddając. Co mogło najgorszego się stać? W końcu zamierzałem powiedzieć prawdę. Ostatecznie i tak musiałem się z nią zmierzyć, a moja siostra była całkiem niezłym materiałem na terapeutkę.

        I prawda cię wyzwoli.

      - Najlepiej od początku. Albo od tego, co cię najbardziej męczy – poradziła Duśka, nie poganiając mnie, ale jednocześnie zachęcając, żebym kontynuował. Wziąłem głęboki oddech.

        - Zakochałem się – wyrzuciłem z siebie bez zastanowienia. Moja rozmówczyni milczała przez chwilę, najwyraźniej zbyt zaskoczona, żeby zareagować od razu.

        Ja i Duśka byliśmy do siebie właściwie całkiem podobni, zwłaszcza w tej kwestii. Żadne z nas nie używało takich słów jak miłość – trochę się z tego podśmiewaliśmy, ponieważ nigdy tego nie przeżyliśmy. Nie byliśmy po prostu typami, które raz na jakiś czas zakochują się i wyśpiewują hymny pod adresem swoich wybranków. Zgadzaliśmy się raczej co do tego, że zostaniemy sami na zawsze, bo dopóki nie poznamy miłości swojego życia, nic innego nas nie usatysfakcjonuje, a na to w przypadku żadnego z nas się nie zapowiadało (przynajmniej jak do tej pory). Wiedziałem jednak, że oboje gdzieś w głębi duszy, pomimo całego naszego cynizmu i zgorzknienia, marzyliśmy o przeżyciu czegoś, co poruszy nasze zmrożone serduszka.

      Dlatego nie dziwiło mnie jej zaskoczenie. Duśka umawiała się z różnymi facetami, ale zwyczajnie się nie zakochiwała. Jak do tej pory ja byłem jej męskim odpowiednikiem.

        - Okej… to… to świetnie. Tak naprawdę? – dopytała z niedowierzaniem, po czym natychmiast się poprawiła: - Nie no, świetnie. Zgaduję, że nie w swojej dziewczynie? – zapytała, po czym kontynuowała, nie czekając na moją odpowiedź: – Zgaduję też, że musi być w tym coś więcej, ale i tak mógłbyś oświecić mnie, czemu nie zerwiesz z tą, z którą teraz jesteś i nie zaczniesz umawiać się z tą dziewczyną, w której się zakochałeś? Wiesz, żebyście mogli żyć razem długo i szczęśliwie? – zasugerowała zupełnie zdezorientowanym tonem, kiedy już udało jej się opanować pierwszy szok. Westchnąłem. Teraz nadszedł czas na tę trudniejszą część, ale wziąłem się w garść. Jeśli już zdecydowałem, że powiem, to powiem.

      - No właśnie to nie jest takie proste… - zacząłem, wciąż zbierając się na odwagę. Duśka znowu nie dała mi dokończyć.

        - Co jest z nią nie tak? Zakochałeś się, to niesamowite! Co ona, ma czterdzieści lat i jest po rozwodzie? Poczekaj… jest w mafii? Odkryłeś, że jest naszą nieślubną siostrą? To jedyne powody, które przychodzą mi do głowy, przez które nie mógłbyś z nią po prostu być, dorobić się gromadki dzieci i razem się zestarzeć.

        Z tą gromadką dzieci to niezbyt trafiła. Parsknąłem śmiechem, słysząc jej pomysły. To trochę poprawiło mi humor. Rzeczywiście mogło być gorzej. Przeszedłem się po mieszkaniu, zaglądając do każdego pokoju i rozglądając się paranoicznie, by upewnić się, że nikogo innego nie było w domu.

        - Nie, wszystko jest w porządku… nie ma czterdziestu lat, nie jest w mafii i zdecydowanie nie jest naszą siostrą. Problem tkwi w tym, że jest facetem – wypaliłem, natychmiast tego żałując. Kiedy po drugiej stronie przez chwilę panowała cisza, dodałem zupełnie bez sensu: - Ma na imię Hubert.

        - O kurwa – wyrwało się Duśce po kilku sekundach kompletnego szoku. – O kurwa, Kuba.

        Przez chwilę czekałem na jakąkolwiek inną reakcję, ale nie doczekałem się. Westchnąłem.

      - No, więc, jak widzisz… to jest trochę problem – dokończyłem kulawo. Usłyszałem, jak Duśka bierze uspokajający, głęboki oddech.

        - Okej… Okej… Poczekaj, daj mi ochłonąć – powiedziała Duśka powoli. Miałem wrażenie, że kompletnie zwaliłem ją z nóg. – Dobra, czyli… czyli zakochałeś się w facecie. Podtrzymuję swoje pytanie, co sprawia, że nie możecie być razem długo i szczęśliwie? – powtórzyła, najwyraźniej starając się zachować spokój. Przewróciłem oczami.

        - Tylko ty mogłaś zadać takie głupie pytanie – zauważyłem z irytacją. – Próbuję… próbuję przyzwyczaić się do tej myśli.

        - Dobrze – odparła natychmiast Duśka. – Bardzo dobrze. Każdy… każdy powinien być z tym, z kim chce być. Dobra… po pierwsze, czy on też lubi ciebie? Czy w ogóle lubi facetów?

        - Zdecydowanie lubi facetów. I chyba lubi mnie – dodałem niepewnie, bo tak naprawdę to wcale nie byłem tego taki pewny. Czułem, jak Duśka wchodzi w swój zdeterminowany tryb.

        - Okej. Okej, świetnie. Więc przyzwyczajaj się do tej myśli szybko, zanim ci ktoś zwinie chłopaka sprzed nosa – oświadczyła zdecydowanym tonem. Najwyraźniej ona, po pierwotnym szoku, nie miała żadnego problemu z przywyknięciem do tej myśli. Parsknąłem śmiechem.
        - Powiedział, że powinienem się zastanowić. No więc się zastanawiam – poinformowałem ją. Rzeczywiście kiedy tylko się tym z kimś podzieliłem, to było jakby kamień spadł mi z serca. Przez chwilę wszystko wydawało się tak proste, jak zawsze było proste dla niej.

        - No i co wymyśliłeś?

        - Jeszcze nic – stwierdziłem z rezygnacją.

     - Chcesz z nim być? – zapytała prosto z mostu. Nie brzmiała ani na zniesmaczoną, ani zezłoszczoną, ani rozczarowaną, przez co poczułem ulgę, choć wiedziałem, że – jeśli przyjdzie co do czego – reszta mojej rodziny nie będzie tak wyrozumiała. Duśka sprawiała jedynie wrażenie zaciekawionej, może nawet nie do końca zdrowo zafascynowanej całą sytuacją.

      - Chcę z nim wszystko – odparłem bez wahania. Po raz pierwszy przyznałem to na głos i świat wcale się nie zatrzymał, nikt też przez to nie umarł. Nagle wypowiedziane przeze mnie słowa uderzyły we mnie z siłą, która powaliłaby słonia. Naprawdę chciałem. Wszystkie inne problemy wciąż pozostawały na miejscu, ale przynajmniej tyle wiedziałem. Chciałem Kociaka i nikogo innego. 

       - W takim razie nie wiem, nad czym się zastanawiasz. Kazał ci to przemyśleć, mądrze z jego strony, ale ty wiesz, czego chcesz, więc idź do niego i mu o tym powiedz.

       - Myślisz? – zapytałem z wahaniem. – No nie wiem, Duśka, przecież to wpłynie na całe moje życie. Stanę się kimś zupełnie innym niż do tej pory myślałem, że jestem. To nie jest coś, o czym można zdecydować lekkomyślnie – dodałem defensywnym tonem.

       - Każda ważna decyzja wpływa na całe nasze życie, a tak czy siak trzeba ją podjąć. I nie przesadzaj, będziesz dokładnie tym samym człowiekiem. A jeśli ktoś tego nie zrozumie, to jego problem.

        Westchnąłem. Wiedziałem, że miała rację, i brakowało mi argumentów, ale i tak nie byłem przekonany. Dlaczego, do cholery, nie mogłem być trochę bardziej zdecydowany?

        - Słuchaj, jak długo to już trwa? – zapytała cicho Duśka, jakby z zastanowieniem. Policzyłem w myślach.

        - Dwa miesiące. Plus, minus.

        - No widzisz, to trochę długo jak na chwilowe zauroczenie. A teraz jak to między wami jest?

       - Myślę, że jesteśmy przyjaciółmi. Spędzamy razem naprawdę mnóstwo czasu – odparłem zdawkowo. Niemal słyszałem, jak Duśka po drugiej stronie kiwa głową.

       - Czyli się znacie – oświadczyła z przekonaniem. – Znacie się i nadal się lubicie, i, co najważniejsze, jesteście przyjaciółmi. Podtrzymuję swoje zdanie, że nie ma nad czym się zastanawiać. Nie pozwól ludziom wejść sobie na głowę, jeśli chcesz z nim być, to z nim bądź.

        W jej ustach to brzmiało tak niesamowicie łatwo.

        Chciałem. To już udało mi się ustalić - jasne, że chciałem. Bałem się jak cholera, byłem przerażony, nie potrafiłem sobie tego wyobrazić, ale niczego w swoim życiu nie chciałem bardziej. Przecież gdybym teraz nie spróbował, żałowałbym tego do końca swoich dni. Dlaczego, jeśli czegoś chciałem, nie potrafiłem po prostu sięgnąć i sobie tego wziąć? Dlaczego musiałem być taki cholernie nieasertywny?

        - Skąd wiesz, że to właśnie to? – zapytała nagle Duśka. – No wiesz… miłość i tak dalej.

        Zastanowiłem się przez chwilę.

      - Cóż… nie chciałem tego. Broniłem się rękami i nogami, ale to po prostu nie odchodzi, czegokolwiek bym nie zrobił. Zwykle kiedy umawiałem się z dziewczynami, sam zmuszałem się do tego, żeby je lubić. Teraz było na odwrót – wyjaśniłem, mając nadzieję, że udało mi się mniej więcej ubrać w słowa to, co czułem. Duśka mruknęła potwierdzająco. – Poza tym… myślę o nim praktycznie dwadzieścia cztery godziny na dobę. Wszystko i wszystkich do niego porównuję. A jeśli się nie widzimy, to zawsze zastanawiam się, co Kociak właśnie robi i o czym myśli, a teraz nie widzieliśmy się od tygodnia i mam wrażenie, że usycham, albo że zaraz eksploduję, albo że umrę, albo… sam nie wiem – dokończyłem niepewnie, dumny z siebie, że zdobyłem się na taką elokwencję, a jednocześnie odrobinę zawstydzony. Najgorsze było to, że to wszystko było prawdą. Gdyby nie było, coś takiego nigdy nie przeszłoby mi przez gardło.

      - Łał – podsumowała cicho Duśka. Najwyraźniej nie spodziewała się takiego romantyzmu, zwłaszcza w moim wykonaniu. – Po tym, co usłyszałam, jeśli nie pójdziesz tam dzisiaj i nie rzucisz się na niego, nigdy ci tego nie wybaczę – oświadczyła, na co parsknąłem śmiechem. – Kociak? – dodała z zaintrygowaniem nieco prowokującym tonem. Przewróciłem oczami, choć wiedziałem, że rzeczywiście zabrzmiało to dziwnie.

      - To nie jest zdrobnienie, każdy tak na niego mówi. Ma na nazwisko Kociński – wyjaśniłem, nie chcąc, żeby odniosła wrażenie, że ja i on byliśmy aż tak blisko.
        - Dobra, to opowiedz mi o nim – powiedziała rozkazującym tonem. Zmarszczyłem brwi.

        - No ale… co chcesz wiedzieć? – zapytałem bez zrozumienia. Duśka westchnęła z irytacją.

        - Cokolwiek. Na razie znam tylko jego imię. I ksywkę.

        - Jest trochę młodszy ode mnie. O dwa lata. I jest artystą. Studiuje na ASP.

        - Dobry jest? – zapytała. W jej głosie wyczułem aprobatę. Duśka zawsze uwielbiała wszystko, co artystyczne.

      - Jest geniuszem – zapewniłem ją i przez chwilę poczułam się głupio, no ale przecież to była prawda. – Jest też trochę dziwny. I… tak naprawdę nie wiem o nim zbyt wiele – dodałem z lekkim zawstydzeniem, nie po raz pierwszy zdając sobie z tego sprawę. – Ale jest jedną z najbardziej intrygujących osób, jakie poznałem. I jego podejście do życia… jest po prostu inny – dokończyłem, mając nadzieję, że zrozumie, co miałem na myśli.
      - Liczę, że go poznam, kiedy przyjadę do Krakowa? – zapytała, choć miałem wrażeniem, że wolałaby dalej wypytywać. Przewróciłem oczami. Właśnie tego się obawiałem.

       - Zobaczymy. Nie wiem jeszcze, co z tego wyjdzie – odparłem, starając się niczego nie obiecywać. Zawsze nie znosiłem mówienia o czymś, zanim byłem tego pewny. Nikomu nie powiedziałem o studiach prawniczych, dopóki nie miałem stuprocentowej pewności, że się na nie dostałem. Jeśli powie się o czymś i potem to się nie uda, pozostaje tylko niesmak i rozczarowanie.

        - Żądam regularnego info odnośnie tego, jak idzie. Naprawdę, porozmawiaj z nim – przekonywała mnie i w końcu ja sam zacząłem zgadzać się z tym pomysłem. Musiałem zacząć działać.

        - Okej – oświadczyłem w nagłym przypływie niepoczytalności. – Okej, tak zrobię.

        - Mój chłopak. Daj mi znać, jak poszło – rzuciła, po czym rozłączyła się po krótkim pożegnaniu. Siedziałem na swoim łóżku, wpatrując się tępo w komórkę, i w którymś momencie zorientowałem się, że moje dłonie zaczęły się trzęść. Teraz albo nigdy, pomyślałem. Odnalazłem jego numer w ostatnich połączeniach i nacisnąłem zieloną słuchawkę.

        - Dodzwoniłeś się do Kociaka, nie zostawiaj wiadomości po sygnale, bo i tak jej nie odsłucham – usłyszałem po kilkudziesięciu sekundach.

        Zalała mnie fala rozczarowania. Opuściłem rękę z telefonem, wzdychając niecierpliwie. Właśnie teraz, kiedy byłem gotowy na wszystko, on nie odbierał? Wiedziałem, że nie powinienem mieć do niego pretensji, ale mimo wszystko trochę miałem. Nie mówiąc już o tym, że od czasu, kiedy nie odbierał moich połączeń, bo był „zbyt zajęty”, od imprezy w Atmosferze, ani razu nie zignorował telefonu ode mnie. Więc dlaczego akurat dzisiaj…?

       No cóż, tym razem trzeba było obmyślić taktykę. Nie mogłem znów przyjść nieprzygotowany i zrobić z siebie kompletnego idiotę. Choć znając życie i tak w momencie, w którym go zobaczę, zabraknie mi języka w gębie.

        Boże, byłem tak wdzięczny światu za Duśkę. Jednak powiedzenie jej było dobrym wyborem – gdybym miał jeszcze przez jakiś czas sam sobie z tym wszystkim radzić, chyba bym zwariował. A ona potrafiła podejść do tematu z rozsądkiem w czasie, kiedy mi rozsądku zdecydowanie brakowało. Nawet niczego nie robiąc pomogła mi ustalić pewne fakty i pogodzić się z nimi. Teraz już będzie tylko łatwiej.

       Oczywiście wciąż się bałem. Bałem się jak nie wiem. Przykładowo nie wyobrażałem sobie przerwania rodzinnego obiadu, żeby oświadczyć moim rodzicom, że od jakiegoś czasu spotykam się z facetem; że jestem w nim zakochany i chcę spędzić z nim resztę życia. To po prostu nie byłem ja, prędzej umarłbym ze wstydu niż powiedział im o czymś takim, nie mówiąc już o konsekwencjach. Moi rodzice nie byli radykalnymi konserwatystami, nie wydziedziczyliby mnie ani nic takiego, ale z całą pewnością nie byliby zachwyceni. Nie chciałem widzieć ich wyrazu twarzy, ich spojrzeń w momencie, w którym im o tym powiem. To była jednak na tyle daleka i niepewna przyszłość, że postanowiłem na razie się nad tym nie zastanawiać. Póki co chciałem skupić się na chwili obecnej i na Hubercie, bo przecież o niego w tym wszystkim chodziło. Nikt inny nie miał znaczenia.

        Zacząłem się ubierać i już wyciągnąłem telefon, żeby zamówić taksówkę, kiedy zdałem sobie sprawę z tego, że był piątkowy wieczór i była bardzo mała szansa na to, że zastanę Kociaka w domu. W zasadzie prawdopodobieństwo tego praktycznie wynosiło zero. Przez chwilę rozważałem zdobycie – w jakiś sposób – numeru telefonu do tej jego koleżanki z niebieskimi włosami, Leny, ale uznałem, że nękanie jego przyjaciół byłoby lekką przesadą. Kociak był bardzo prywatną osobą, mógłby nie być tym zachwycony. Pozostawało mi więc jego mieszkanie – warto było spróbować.

        Parę minut później w biegu chwyciłem klucze i wskoczyłem do taksówki, która czekała już pod moim blokiem. Poinformowałem kierowcę, pod jaki adres się udajemy, a resztę podróży spędziłem na planowaniu słów, za pomocą których zamierzałem przekonać Kociaka do tego, żeby porzucił wszystkie wątpliwości i został ze mną do końca swoich dni. Parsknąłem śmiechem na swój własny dramatyzm.

       Nie wiedziałem jeszcze, jak chciałem to zrobić. Nie wiedziałem, co powiem bądź czego nie powiem światu, ale wiedziałem, że podjąłem dobrą decyzję. Inna praktycznie nie istniała.

        Złapałem się na tym, że wyłamuję palce ze zniecierpliwieniem. Chciałem już tam być, zobaczyć go i powiedzieć mu o wszystkim, bez żadnych wymówek i wykręcania się. Chciałem sprawić, że się uśmiechnie, i zostać jedynym powodem, dla którego kiedykolwiek będzie się uśmiechał. Najwyraźniej taksówkarz dostrzegł mój rozmarzony wyraz twarzy, bo rzucił z rozbawieniem:

      - Życzę panu powodzenia. Przydałby się kwiaty, zakręcić do kwiaciarni? Nie wiem, czy cokolwiek jeszcze otwarte…

        Zamrugałem z zaskoczeniem. Z całą pewnością sądził, że jechałem na spotkanie z dziewczyną, a ja postanowiłem nie wyprowadzać go z błędu. Zastanowiła mnie kwestia kwiatów, ale szybko z nich zrezygnowałem. Przecież Kociak nie był dziewczyną, na litość boską! Poza tym nie wydawał mi się zbyt kwiatowym typem. Czy jednak powinienem mu kupić cokolwiek? Niewiele rzeczy mi do niego pasowało, może ewentualnie pędzel albo coś w tym stylu? Niestety kompletnie nie znałem się na pędzlach, więc ten pomysł również porzuciłem. Czułem się zupełnie skołowany.

        - Obędzie się bez kwiatów – odparłem zdecydowanie, na co taksówkarz jedynie wzruszył ramionami.

       Kilkanaście minut później stanąłem przed drzwiami do mieszkania Kociaka i wziąłem głęboki oddech, aż nagle nawiedziła mnie straszna myśl – a co, jeśli rzeczywiście nie będzie go w domu? Szanse na to wynosiły jakieś dziewięćdziesiąt procent, a ja tak się nastawiłem, i będę tkwił tutaj jak idiota, dzwoniąc raz po raz dzwonkiem.

       Nie dowiem się, dopóki nie spróbuję, zdecydowałem. Jeśli go nie będzie, spróbuję ponownie. I jeszcze raz. Dla niego mógłbym próbować nawet do końca świata.

       Po naciśnięciu dzwonka przez chwilę po drugiej stronie drzwi panowała cisza, a ja zacząłem się pocić. W końcu usłyszałem kroki i niemal zasłabłem z ulgi, a jednocześnie poczułem panikę. 

       Drzwi otworzyły się na oścież, ukazując Kociaka ubranego w luźne, dresowe spodnie i rozciągnięty t-shirt z napisem „J’aime Paris”. Był na boso, a jego włosy jak zawsze odstawały we wszystkich kierunkach. Jeszcze nigdy nie widziałem go wyglądającego tak… zwyczajnie.

        - Kuba – rzucił z zaskoczeniem, mrugając kilkukrotnie.

      - Hej – powiedziałem niepewnie, przestępując z nogi na nogę i usilnie próbując wymyślić, co dalej powiedzieć. Przecież miałem plan!

        - Coś się stało? – zapytał.

        Czy nie mogłem po prostu do niego przyjść, nawet gdyby nic się nie stało? No cóż, niezapowiedziany pewnie nie. To nie wydawało się zbyt uprzejme. 
      - Tak – odparłem zdecydowanie. – Nie – zmieniłem natychmiast zdanie. Kącik ust Kociaka uniósł się nieco. Ucieszyłem się, że znowu sprawiłem, że się uśmiechnął, nawet jeśli śmiał się ze mnie. – Dzwoniłem do ciebie, ale nie odebrałeś… ale mówiłeś, że masz jakieś plany, więc…

       - Byłem zajęty – wyjaśnił niezobowiązująco. Wyglądał, jakby zastanawiał się, czy zaprosić mnie do środka, czy może najpierw dowiedzieć się, czego chciałem.

        - Gdzie byłeś? – zapytałem, zanim zdążyłem ugryźć się w język, po czym mentalnie klepnąłem się w czoło. Czy to było wścibskie? To było wścibskie, prawda?

        - Na randce – odparł nonszalancko Kociak.

        Zaraz… co?

       - Co? – wyraziłem na głos swoje myśli, czując, jak ciśnienie zaczyna mi podskakiwać. – Po co? – zapytałem, wiedząc, że było to raczej głupie pytanie, no ale… jak to? Dlaczego?

        Kociak uniósł brwi.

        - A po co chodzi się na randki? – zapytał retorycznie. – Po to, żeby po raz kolejny nie poznać miłości mojego życia, rzecz jasna – odpowiedział sam sobie z lekkim uśmiechem.

        Nie. Po prostu nie.

       Nagle wyobraziłem sobie Kociaka z innym facetem, prawdopodobnie bardzo dużym i napakowanym. Kociak był raczej drobny, więc możliwe, że lubił postawnych facetów, prawda? Ja nie byłem postawny. Cholera, dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałem?

        Zaśmiałem się w duchu z własnej absurdalności.

        - Czy on… czy ty…? – wydusiłem z siebie, nie będąc pewnym, czego dokładnie próbowałem się dowiedzieć.

        - Nie, nie ukrywam go w sypialni – odparł Kociak spokojnym tonem, opierając się o futrynę. – Gdybym zabrał go do domu, z pewnością nie otworzyłbym ci drzwi.

       Nie wiedziałem, czy ten komentarz powinien mnie uspokoić czy wręcz przeciwnie. Nagle nawiedziła mnie inna wizja – wizja Kociaka i tego napakowanego faceta w jego sypialni – i zachciało mi się wymiotować.

       - Ja… - zacząłem, czując, jak zaczyna zasychać mi w gardle. Zupełnie nie tak to się miało potoczyć. Przecież wiedziałem, co chciałem powiedzieć, do cholery! A teraz jedynym, na czym byłem w stanie się skupić, był on z jakimś innym gościem, gościem, który nie był mną, i naprawdę zaczynałem być wściekły i jednocześnie chciało mi się płakać. Próbowałem nie kierować swojej złości na Kociaka, bo teoretycznie wiedziałem, że nie miałem ku temu powodu, ale i tak to robiłem. Jeszcze nigdy, odkąd go znałem, nie byłem na niego tak zły.

        Hubert uniósł brwi z politowaniem.

     - Znowu masz problem z wyrazami, Kuba. Może po prostu powinieneś nauczyć się ich od początku? Naśladownictwo jest dobrą metodą, polecam…

       - Przestań ze mnie kpić, kiedy próbuję być na ciebie zły – przerwałem mu, usilnie starając się nie uśmiechnąć. Cholera, chyba miałem w sobie coś z masochisty, skoro uwielbiałem, kiedy ze mnie drwił.

        - Żyję po to, żeby z ciebie kpić – odparł Kociak usatysfakcjonowanym tonem, a atmosfera między nami zaczęła się rozluźniać. Moja złość nieco opadła. Znowu byliśmy po prostu Hubertem i Kubą. Przez chwilę żadni inni faceci nie istnieli. – Dlaczego miałbyś być na mnie zły? Jeden nierozsądny pocałunek nie sprawia, że teraz jesteśmy na wyłączność, Kuba.

        Poczułem, jakby dał mi w twarz, a uśmiech natychmiast spłynął z mojej twarzy. Nierozsądny. Dla Kociaka to nie znaczyło nic więcej, to był tylko nierozsądny pocałunek.

      Chyba chciałem się odwrócić i odejść, bo czułem, że jeśli za chwilę tego nie zrobię, to zacznę płakać na jego oczach, a nie potrafiłem wyobrazić sobie niczego bardziej żenującego. Hubert najwyraźniej dostrzegł i poprawnie zinterpretował mój wyraz twarzy, bo jego mina natychmiast złagodniała.

      - Kuba – powiedział cichym, przepraszającym tonem, przygryzając wargę i przytrzymując mnie za łokieć. – Poczekaj.

       Spojrzałem na niego i wyglądał tak niepewnie i niewinnie w swojej za dużej koszulce i z burzą czarnych loków. Postanowiłem po prostu zrobić to, po co tu przyszedłem, a jeśli mnie odepchnie, bo przecież dla niego to będzie tylko kolejny nierozsądny pocałunek, to przynajmniej wykorzystam ostatnią okazję. Bez dalszego analizowania tej kwestii położyłem dłonie po obu stronach jego twarzy i przyciągnąłem go do siebie.

        Kociak nie zareagował od razu, więc tym razem to ja przejąłem inicjatywę, nie do końca wiedząc, co robiłem ani skąd brałem na to odwagę, ale znajdowałem się już na etapie, na którym byłem gotów zrobić wszystko. Ten pocałunek nie był tak głęboki jak poprzedni, musnąłem jedynie kilka razy jego wargi swoimi, zamykając oczy i chłonąc ten moment wszystkimi zmysłami. Hubert pachniał i smakował jak cytryna, imbir, whisky, miętowe papierosy i coś, czego nie byłem w stanie zdefiniować. Jego wargi były nieco szorstkie i spierzchnięte, bo była zima, a na jego policzkach można było wyczuć drobne, kłujące zaczątki zarostu. To uczucie było zupełnie nowe, ale niekoniecznie nieprzyjemne. Zarejestrowałem te wszystkie bodźce i schowałem je gdzieś głęboko na dnie swojego umysłu, po czym odsunąłem się od niego, wciąż trzymając jego twarz w dłoniach.

        - Czy to też było nierozsądne? – zapytałem szeptem, patrząc na niego intensywnie. Najwyraźniej nie miał z tym problemu, bo sam nie odrywał ode mnie wzroku.

        - Nie wiem, a na ile poczytalny w tym momencie się czujesz? – zapytał równie cicho i całkowicie poważnym tonem, chociaż jego oczy błyszczały wesoło.

       - W ogóle – odparłem ze śmiechem. Sądziłem, że przez ostatnie dwa miesiące byłem na emocjonalnym rollercoasterze? Teraz nagle cała wściekłość, smutek i płacz zniknęły i znów czułem się, jakbym był pijany ze szczęścia. Nie rozumiałem sam siebie, ale nawet jakoś specjalnie nie próbowałem.

       - Okej – powiedział prosto Kociak, wzruszając ramionami, po czym złapał mnie w pasie – cholera, dlaczego musiałem mieć na sobie zimową kurtkę? – i ponownie przycisnął swoje usta do moich, jednocześnie wciągając mnie do mieszkania i zatrzaskując za nami drzwi.

        Cóż, przynajmniej moja siostra nie będzie mogła mieć do mnie pretensji. Chciała, żebym przyszedł tutaj i się na niego rzucił, więc dokładnie to zrobiłem. 

__________________________________________________________________________________ 
* Florence and the Machine - "No light, no light"