Rozdział XI, w którym wszyscy jesteśmy tylko i aż ludźmi

         Witam ponownie i od razu przepraszam, że musieliście tak długo czekać. Niestety moje życie ostatnio stało się nieco szalone i sama do końca go nie ogarniam. Plan jest taki, że od teraz ma się to zmienić, ale, jak wiadomo, plany rzadko wypalają. Postaram się więc, żebyście tym razem nie musieli czekać aż tak długo, ale, tak jak zawsze, niczego nie obiecuję. Bo obietnice też nigdy nie wypalają.

        Zapraszam do przeczytania kolejnego rozdziału, który, mam nadzieję, przypadnie Wam do gustu, i dziękuję za wszystkie komentarze, ponaglenia i głosy wsparcia. Uwielbiam je czytać i wiedzieć, że czekacie, więc komentujcie, bo moje pisarskie ego też trzeba czasem podnieść. Dziękuję, dobranoc :)

 

 

Rozdział XI,

w którym wszyscy jesteśmy tylko i aż ludźmi

        "Your skin
         Oh yeah your skin and bones
         Turn into something beautiful
         And you know
         For you I'd bleed myself dry
         For you I'd bleed myself dry"*

 

        28 grudnia 2012 r.

         To zabawne, jak życie czasem się układa.

         Ostatniego dnia mojego pobytu w domu rodzinnym zaczęły mnie nachodzić refleksje. Tutaj wszystko było po staremu. Moja mama nadal robiła najlepszą lazanię na świecie, czytała książki podróżnicze i krzyczała na mojego tatę, gdy zbyt głośno puszczał muzykę. Mój tata nadal czytał „Logo”, próbując pozostać na czasie, nie umiał za bardzo obsługiwać komputera i żył tylko i wyłącznie swoją firmą. Tomek wciąż szukał, sam nie wiedząc, czego szuka, z jednej strony niczego nie traktując poważnie, z drugiej – upierając się, że się zakochał. Czy w dziewczynie, czy w idei zakochania, co do tego nie byłem pewny. Gdy się upiliśmy, nadal rozmawialiśmy po angielsku i wymyślaliśmy scenariusze do filmów, które nigdy nie miały powstać, bo następnego ranka niczego nie pamiętaliśmy. Artur wciąż był zgryźliwy, nie umiał przegrywać – raz został ograny w kalambury i zrezygnował – i zaczynał rozmowy o polityce, przez co wszyscy potem się kłócili. Duśka nadal uspokajała każdą sprzeczkę, siedziała przy stole po turecku i kładła się z psami na trawie. A ja obserwowałem.

         To nie wydawało się w porządku. Wszystko nie powinno być tak, jak zawsze, bo nic nie było tak, jak zawsze. Zastanawiałem się, czy oni wszyscy dostrzegali jakiekolwiek zmiany we mnie, bo ja sam czułem się zupełnie inną osobą. A może to była tylko moja wyobraźnia? Miałem wrażenie, że tak wiele się zmieniło, jakby świat nagle zaczął kręcić się w przeciwnym kierunku. Nie potrafiłem objąć umysłem tego, że kiedy po raz ostatni spotkaliśmy się w tym domu w tym gronie, byłem zupełnie inną osobą. Moje życie było zupełnie inne. Bardziej nudne. Bardziej puste.

         Najwyraźniej nikt jednak nie wyczytał tego z mojej twarzy, bo nikt nic nie powiedział (za wyjątkiem znaczących uśmieszków Duśki). Właściwie czas upływał całkiem spokojnie. Byłem już nowym sobą (tak właśnie o sobie myślałem), ale udawało mi się odnaleźć w swoim starym świecie. To mnie nieco uspokoiło. Nie wszystko się zmieniło.

         – Jesteś w niej zakochany?

         Odwróciłem się, gdy usłyszałem głos za swoimi plecami, po czym zobaczyłem, jak Tomek wychodzi na taras. Uniosłem pytająco brew, kiedy usiadł koło mnie.

         – W kim? – zapytałem niedomyślnie.

       – Nie wiem, w kim. Ogólnie, czy jesteś – uściślił, nadal niczego nie tłumacząc. Zanim zdążyłem odpowiedzieć, kontynuował: – Sprawiasz wrażenie, jakbyś był zakochany.

         – A jakie wrażenie sprawia ktoś zakochany? – zapytałem, marszcząc brwi. Tomek wzruszył ramionami.

         – Ciężko to opisać... Ale to ma swoją własną dynamikę.

        Parsknąłem śmiechem.

      – Czyli nagle jesteś ekspertem od zakochania, tak? – zadrwiłem, szturchając go. Pokręcił głową ze śmiechem.

         – Wręcz przeciwnie. Nie mam pojęcia, co z tym zrobić – odparł, po czym przez chwilę się zastanowił. – Czy naprawdę o tym rozmawiamy?

      – Hej, jesteśmy dużymi chłopcami. Powinniśmy rozmawiać o dorosłych rzeczach – powiedziałem poważnym tonem, po czym zmieniłem temat. – To były zabawne święta, co?

         – Nie do końca słowo, jakiego bym użył – Tomek skrzywił się. – Ale trzeba było przez to przebrnąć.

         Przyjrzałem mu się uważnie. Przez te kilka dni naprawdę zrobiło na mnie wrażenie to, jak bardzo bronił swojego związku i osoby, którą wybrał. Tomek zawsze był raczej typem konformisty – trochę tak, jak ja. Wybierał łatwe rozwiązania, również trochę tak, jak ja. To ciekawe, że obaj zdecydowaliśmy się pójść drogą, o której wiedzieliśmy, że będzie trudna. Ludzie zawsze będą patrzeć na niego i jego dziewczynę – Ewelinę? – krzywo, będą gadać i będą się dziwić. To samo dotyczyło mnie i Huberta. Może na tym właśnie to całe zakochanie polegało? Na wybieraniu trudniejszej opcji, podczas gdy łatwiejsza była zaraz pod nosem?

       – Słuchaj, stary, nie wiem dokładnie, co się dzieje, ale... masz kogoś, nie? – zapytał nagle Tomek, wyglądając na nieco zażenowanego. – Nie musisz mi nic mówić, jeśli nie chcesz, ale wtedy, po Wigilii, jak byliśmy tu z mamą i powiedziałeś, że też sam na to wpadłeś, że nie warto być z kimś tylko z przyzwyczajenia i dlatego, że to łatwe... To nie było tylko hipotetyczne, prawda? Mówiłeś też o sobie. Takie odniosłem wrażenie.

         Teraz ja też zacząłem robić się zażenowany, ale skoro chciał rozmawiać, to nie zamierzałem protestować. Nagle wypełniło mnie całkowite zrozumienie dla mojego brata – jeszcze nigdy wcześniej aż tak się z nim nie utożsamiałem. Wręcz czułem, że jestem mu winny tę rozmowę, bo był w tak bardzo podobnej sytuacji do mojej i chciałem, żeby wiedział, że też tam jestem i też przez to przechodzę i nie ma w tym absolutnie niczego złego.

         Pokiwałem głową, na co on też pokiwał głową.

       – No właśnie. Nie musisz mi nic mówić, po prostu... jeśli coś sprawia, że jesteś szczęśliwy, to nie odpuszczaj, dobra? Niezależnie od tego, jak trudne by to nie było. Walcz o to. Bo to się może już nie powtórzyć, wiesz?

        – Wiem – odparłem głupio, nie mogąc wymyślić niczego innego. Tomek westchnął, wyciągając z paczki papierosa i odpalając go.

        – Więc? Czy ona sprawia, że jesteś szczęśliwy? – zapytał, spoglądając na mnie ukradkiem i unosząc jeden kącik ust. – Weź no coś powiedz. Bo ja nigdy nie spodziewałem się, że poznam kogoś, kto sprawi, że będę szczęśliwy. Zupełnie, jakbym do tej pory żył tylko w połowie. Nie wiesz, że cokolwiek tracisz, dopóki tego nie doświadczysz, nie?

         Otworzyłem usta, by odpowiedzieć, po czym zamknąłem je, gdy nagle przyszło uświadomienie.

         Tomek wyjął mi te słowa z ust. To było dokładnie to, co czułem – zanim poznałem Huberta nie miałem pojęcia, na czym polega życie, uczucia, cokolwiek. Żyłem tylko w połowie i myślałem, że to ma właśnie tak wyglądać. Że nic więcej nie czeka. Zupełnie tak, jakby nic z tego, co było wcześniej, nie było prawdziwe. Razem z Hubertem nadeszło wszystko, co realne, i zawdzięczałem to jemu. Gdyby nie on, nadal bym o tym nie wiedział.

       To był pierwszy moment absolutnego porozumienia między mną a moim starszym bratem. Jasne, lubiliśmy się, byliśmy dobrymi kumplami, ale nigdy nie byliśmy przyjaciółmi, nie rozmawialiśmy o takich rzeczach. Nie miałem pojęcia, o czym rozmyślał ani co go dręczyło. Nigdy do końca nie był dla mnie prawdziwym człowiekiem z krwi i kości, był papierowy, zupełnie, jakby za jego prymitywnymi żartami i maską dupka nic się nie kryło. A przecież to nie było możliwe. Wszyscy jesteśmy czymś więcej niż tylko to, jakie sprawiamy wrażenie.

         Tomek też był czymś więcej. I był dzielny, bo zakochał się i powiedział o tym światu, mimo że być może byłoby łatwiej, gdyby po prostu odpuścił. I wierzyłem, że zrozumie. Postanowiłem dać mu na tyle kredytu zaufania, by wierzyć, że zrozumie.

        Mój głos nawet przez chwilę nie zadrżał, gdy to mówiłem. Byłem w kilku trudnych sytuacjach, ale w momencie, gdy to powiedziałem, odkryłem, że to akurat było łatwe. To były tylko słowa, które w dodatku były prawdą, a mówienie prawdy wcale nie jest aż takie trudne, jak mogłoby się wydawać.

         – Tak, on sprawia, że jestem szczęśliwy.

       Tomek na początku chyba w ogóle nie zarejestrował tych słów. Spojrzałem na niego ukradkiem i obserwowałem, jak jego twarz się zmieniała; najpierw zmarszczył brwi, potem zrobił głupią minę, która upodobniła go do ryby. Widziałem moment, w którym informacja została przez niego zarejestrowana, odwrócił się gwałtownie, spojrzał na mnie i zamrugał. Popatrzył przez chwilę, po czym zamrugał znowu, a ja cierpliwie czekałem.

        – Okej... – powiedział powoli, po czym odwrócił ode mnie wzrok i wpatrzył się gdzieś w przestrzeń. – Okej, czaję – dodał bardziej do siebie niż do mnie. – Zaraz, serio? – zapytał, z powrotem na mnie spoglądając. Uniósł brwi. – Robisz sobie ze mnie jaja, co?

         Uśmiechnąłem się, nie mogąc się powstrzymać, i nic nie odpowiedziałem. Tomek znowu zmarszczył brwi, wpatrując się we mnie w skupieniu, jakby próbował wyczytać z mojej twarzy, czy żartowałem, czy nie.

         – Ty mówisz poważnie? Nie... nie mówisz poważnie, co?

         Tym razem zacząłem się śmiać, no bo naprawdę? Tomek w odpowiedzi zachichotał nerwowo.

       – Stary... prawie mnie nabrałeś – rzucił, wyglądając na nieco oszołomionego i kręcąc głową z niedowierzaniem.

        – Oczywiście, że mówię poważnie – powiedziałem w tym samym momencie, z trudem opanowując śmiech.

         – Nie... tak? – zapytał mój brat, wyglądając, jakby już kompletnie zgłupiał. Znowu zacząłem się śmiać. – Stary, bo ja już nie wiem czy żartujesz, czy nie! To nie jest śmieszne!

         Uspokoiłem się i wziąłem głęboki oddech.

         – Sorry... i tak, mówię całkowicie poważnie – przyznałem, tym razem już się nie śmiejąc. Przeszło mi przez myśl, że jeszcze mogłem się wycofać. Ale nie zrobiłem tego.

         – Ale serio? – powtórzył Tomek po kilku sekundach ciszy.

         – No przecież mówię, że serio! Ile razy mam powtarzać? – nie wytrzymałem, przewracając oczami. Tym razem to Tomek parsknął śmiechem, nieco oszołomionym, bo chyba w końcu dotarło do niego, że nie żartowałem. Też się zaśmiałem, bo to był chyba najbardziej absurdalny coming out w historii.

        – Stary... wygrałeś wszystkie zawody na najlepsze rodzinne zaskoczenie... na następne parę lat – powiedział tonem pełnym zatrwożonego podziwu. – Nie mogłeś zrobić tego w Wigilię, kiedy wszyscy się dzieliliśmy, co?

         Zaśmiałem się cicho.

         – Rozważałem to – przyznałem z uśmiechem, bo jak na razie nie szło tak źle. Może rzeczywiście robiłem wielki problem z niczego? – Ale uznałem, że to by było zbyt wiele.

        – Pewnie masz rację... Chociaż nie wiem, czy dałoby się zrobić z tego większą katastrofę – powiedział Tomek, po czym zamyślił się. – Poczekaj, jeszcze tego nie przetrawiłem... Czyli, że poważnie jesteś pedałem? Penisy zamiast cipek? Waginosceptyczny?

        Wybuchnąłem niekontrolowanym śmiechem.

        – Tak, myślę, że „waginosceptyczny” jest tutaj doskonałym określeniem – wydyszałem pomiędzy jednym wybuchem śmiechu a drugim. – Zacznę je stosować.

        – Wiesz, stary, zawsze po prostu uważałem, że cały sens układu pokarmowego polega na tym, że działa w jedną stronę... – powiedział, szczerząc zęby. Najwyraźniej udzieliła mu się moja wesołość. Parsknąłem śmiechem.

        – Wiesz... to tak jak z płucami. Teoretycznie mamy je, żeby oddychać, ale to nie znaczy, że nie możemy też palić, nie? – odparłem bez wahania, zachwycony własną analogią. Tomek zarechotał, kiwając głową z aprobatą.

        – Punkt dla ciebie. Dla odrobiny przyjemności można trochę nagiąć zasady – rzucił, po czym zaśmiał się absurdalnie, kręcąc głową i chowając twarz w dłoniach. – Chyba za wcześnie na rozmowę o gejowskim seksie... jeszcze się z tym do końca nie pogodziłem, daj mi chwilę, dobra? – Zaciągnął się głęboko papierosem, zamykając oczy, po czym skrzywił się. – Ale że tak z tyłu? Wiem, że musi być jakiś powód, dla którego geje pieprzą się jak króliki, ale jakoś nie brzmi to dla mnie zbyt dobrze...

        – Przestań się torturować! – zawołałem ze śmiechem, ale Tomek najwyraźniej nie był w stanie.

        – Nie, teraz nie mogę przestać o tym myśleć! Mentalny obraz zostanie ze mną na zawsze! – krzyknął z przesadnym tragizmem. Prawie zakrztusiłem się ze śmiechu.

        – Rany, co się dzieje, chłopaki? – dobiegł nas z tyłu głos Duśki. – Ktoś was obdziera ze skóry? – zaśmiała się razem z nami, podchodząc do ławki.

       – Gorzej, Kuba lubi chłopców – rzucił bezmyślnie Tomek, po czym znieruchomiał. – O kurwa... sorry, stary, nie chciałem... – zaczął przepraszającym tonem, choć wciąż nie był w stanie do końca przestać rechotać.

        – Raczej jednego konkretnego chłopca – poprawiła go Duśka całkowicie spokojnym tonem, siadając koło nas, po czym zaczęła się na mnie uporczywie gapić, unosząc jedną brew.

        – Spoko, ona wie – powiedziałem tylko, na co Tomek odetchnął z ulgą.

        – Dzięki Bogu. Nie będzie mi się to teraz wyrywać przy każdym, z kim będę rozmawiał, obiecuję. To była jednorazowa wpadka – zapewnił mnie.

        – Dzięki, doceniam to.

        – To co, wszyscy wiedzą? – zapytał nagle Tomek z zainteresowaniem.

        – Nie, tylko wy – odparłem. Wesołość ze mnie uleciała i nagle z całą siłą zdałem sobie sprawę z tego, że ujawniłem się przed kolejną osobą. I świat wcale się nie skończył.

        – Wiesz co, jestem z ciebie naprawdę dumna – oświadczyła Duśka, przyglądając mi się z uśmiechem. – I w ogóle z nas – rzuciła nagle, wskazując na całą naszą trójkę. – Tomek bzyka nastolatkę, ty faceta, a ja nie mam żadnego planu na życie. Myślę, że jesteśmy chodzącym sukcesem, co?

        Kiedy to powiedziała, już było po nas i nie mogliśmy przestać się śmiać przez kolejne kilkanaście minut. Było absurdalnie i cudownie. Siedziałem sobie na ławeczce za moim domem z moją siostrą po prawej stronie i moim bratem po lewej, i wspólnie śmialiśmy się z tego okropnego, aczkolwiek bardzo trafnego podsumowania. Było w tym coś bardzo niewłaściwego, a jednocześnie wspaniałego.

        – Artur! – zawołała Duśka, kiedy zobaczyła, jak twarz naszego brata pojawiła się w otwartym oknie. – Dołączasz do naszego klubu beznadziejnych przypadków? – zapytała ze śmiechem, na co Artur uniósł pytająco brwi. – Jesteś z nami spokrewniony, więc musisz być w jakiś sposób beznadziejny!

        Artur zastanowił się przez chwilę.

       – Mam jedną stopę większą od drugiej – odparł, wzruszając ramionami. Duśka parsknęła śmiechem, po czym przywołała go ręką.

        – Nadasz się. Chodź!

***

        „Jesteśmy waginosceptyczni.” – napisałem, po czym wysłałem wiadomość do Huberta, uznając, że z całą pewnością będzie zachwycony tym określeniem. Chwilę później mój telefon zawibrował.

        Kociak: „Że co? :D”

        Ja: „Mój brat nazywa gejów „waginosceptycznymi”. Uznałem, że Ci się spodoba.”

        Kociak: „Od dziś jestem jego fanem. Tak po prostu postanowiliście obgadać z bratem kwestię gejowskiej terminologii, czy zacząłeś wprowadzać w życie misję „wychodzenie z szafy”?”

        Ja: „Misja została oficjalnie rozpoczęta i jak dotąd jest całkowitym sukcesem. Będę za godzinę w Krk, idę prosto do Ciebie, bo nie wytrzymam ani sekundy dłużej.”

        Kociak: „Cierpliwość jest cnotą, młody padawanie.”

        Ja: „Uważasz, że jestem cnotliwy?! I jestem starszy od Ciebie...”

        Kociak: „No nie wiem... Może chciałbyś mi udowodnić, że nie jesteś? ;) Znaczy cnotliwy, nie starszy... Ech, ta konwersacja chyba nie ma sensu.”

        Ja: „Wiem. Kocham Cię.”

        Kociak: „A to tak a'propos czego?”

        Ja: „Bo chcę usłyszeć to samo.”

        Kociak: „Raczej zobaczyć. To jest wymuszanie wyznań miłosnych. No dobra, ja Ciebie też. Wracam do mazania po ścianie.”

        Ja: „Ej, nie psuj ściany!”

        Ja: „I nie ignoruj mnie!”

        Ja: „Huuuubert!”

        Ja: „Dupek.”

***

        Drzwi otworzyły się gwałtownie i zobaczyłem Huberta ze skrzyżowanymi ramionami, patrzącego na mnie krzywo.

        – Nazwałeś mnie dupkiem – oświadczył, jednak wydało go lekkie uniesienie kącika ust. Wcale nie był zły.

        – Oj, uraziłem cię? – zapytałem z udawanym zmartwieniem, jednak nie mogłem powstrzymać szerokiego uśmiechu, który wpłynął na moją twarz.

        Hubert znowu stał przede mną, więc wszystko znowu było w porządku. Wyglądał tak samo rewelacyjnie, jak zawsze, miał trochę krótsze włosy, najwyraźniej był u fryzjera, i skąd to wiedziałem, przecież nigdy nie zauważałem takich rzeczy? Nie byłem w stanie się powstrzymać, tak jak w każdej sytuacji, która była z nim związana. Zrobiłem dwa kroki do przodu, rzuciłem torbę na podłogę, położyłem dłonie po obu stronach jego twarzy i przycisnąłem swoje usta do jego. Kociak natychmiast uchylił wargi, wpuszczając mój język do środka, a ja kopnąłem na oślep, zatrzaskując za sobą drzwi. Przywykłem już do tego, całowaliśmy się tyle razy, że w moich ruchach nie było niczego niezręcznego. Wsunąłem jedną dłoń pod jego czarną koszulę, która sprawiała, że wydawał się drobniejszy niż rzeczywiście był, a on chwycił moje biodra i przyciągnął mnie bliżej siebie. Zrobił krok w tył, ciągnąc mnie za sobą, i prawie się potknął, ale przytrzymałem go, a sam złapałem się szafki, bo inaczej obaj runęlibyśmy na podłogę. Zrobiliśmy kilka chwiejnych kroków, aż w końcu plecy Huberta przylgnęły do ściany, ale dla mnie to nadal nie było wystarczające i zbliżyłem się jeszcze bardziej, jakbym chciał go w tę ścianę wcisnąć. Nigdy nie było wystarczająco blisko.

        Hubert mruknął coś, odrywając się ode mnie i wciągając głośno powietrze, po czym zaczął całować moją brodę i szczękę, a ja przez chwilę próbowałem odpiąć kilka guzików jego koszuli, ale zrezygnowałem, ponieważ to nie było aż tak ważne, i w zamian skierowałem dłonie niżej, do zamka w jego dżinsach.

        – Celibat dobrze na ciebie wpływa – wydyszał Hubert pomiędzy pocałunkami.

        – Nie nazwałbym tego „dobrze” – zaprotestowałem, próbując zsunąć spodnie z jego bioder, ale były obcisłe i kompletnie mi to nie wychodziło. – Od tej pory będę nosił cię ze sobą wszędzie w kieszeni.

        Hubert roześmiał się, widząc moje starania, po czym odepchnął się od ściany, postanawiając mi pomóc.

        – W kieszeni? – zapytał rozkojarzonym tonem.

      – Jesteś mały. Da się to zrobić – odparłem, parskając śmiechem, w odpowiedzi na co pacnął mnie żartobliwie w tył głowy.

        W końcu udało nam się pozbyć spodni Kociaka i moich spodni i mojej koszulki, jego koszulę zostawiając w spokoju, po czym niezgrabnie, w skarpetkach, zaczęliśmy się przemieszczać, ale nie dotarliśmy do łóżka i zatrzymaliśmy się na szafce na buty. Najwyraźniej żadnemu z nas to nie przeszkadzało, no bo w sumie szafka była idealnej wysokości i to też było dobre miejsce, a sprawa była dość nagląca. Hubert próbował na niej usiąść, ale w tym samym momencie ja zmieniłem zdanie i pociągnąłem go za sobą w dół.

      – Powinniśmy się kochać – wypaliłem, po czym zaśmiałem się absurdalnie, bo leżeliśmy w samych majtkach (i w jednej koszuli) na środku przedpokoju.

       – Teraz? – zapytał Kociak, unosząc brew i podnosząc się na łokciach, żeby całkowicie mnie nie przygniatać.

        – Aha – potwierdziłem nieco rozkojarzony, bo jego noga nagle znalazła się pomiędzy moimi i postanowiła tam zostać.

        – Pewny jesteś? – zapytał Hubert, wracając ustami do mojej szyi, bo chyba nie umiał leżeć spokojnie w takiej pozycji i prowadzić poważnej konwersacji. Zaśmiałem się znowu.

        – Nie chcę się kochać z nikim innym, ale... – oświadczyłem z przekonaniem, ale, chwilowo wytrącony z równowagi przez jego usta, zapomniałem o dalszej części zdania. Hubert parsknął śmiechem.

        – Doceniam to – wszedł mi w słowo.

        – ...ale... – zaznaczyłem z naciskiem. – ...seks jest fajny, i uprawianie go jest zdrowe, więc będę to robił z tobą, okej?

        Zanim zdążyłem dokończyć, Kociak już nie był w stanie przestać się śmiać, trzęsąc się na mnie.

       – Cóż za oszałamiająca argumentacja, nie jestem w stanie jej podważyć – pochwalił mnie, nadal nie przestając się śmiać. – Byłbym pod o wiele większym wrażeniem, gdybym nie był przyzwyczajony do twojej subtelności.

        Mruknąłem potwierdzająco, wracając do całowania go.

        – No... więc wnoszę wniosek o to, żebyś poszedł ze mną do łóżka – dodałem, już zupełnie nie zastanawiając się nad tym, co mówię.

        – Pana wniosek został rozpatrzony pozytywnie – wyszeptał Kociak, odrywając się ode mnie i podnosząc się z trudem, po czym wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wstać. Złapał mnie za ramiona i zaczął mną sterować w kierunku sypialni, ja szedłem tyłem, więc po drodze potknęliśmy się o puszkę farby. Opadliśmy na łóżko, a Kociak położył dłonie po obu stronach mojej głowy.

        – Jakieś specjalnie życzenia? – zapytał zachrypniętym głosem, przybliżając swoją twarz do mojej tak, że prawie stykaliśmy się nosami.

        – Nigdy tego nie robiłem – oświadczyłem, choć doskonale wiedziałem, że miał tego świadomość.

        – To nie jest życzenie. I wiem o tym – stwierdził, po czym zastanowił się przez chwilę. – Być może wolisz być na górze, bo jesteś do tego bardziej przyzwyczajony i to będzie dla ciebie mniej dziwne...

        – Jak dotąd nie zdawało to zbyt dobrze egzaminu – przerwałem mu.

        – Bo robiłeś to z osobnikami nie tej płci – zauważył Kociak zupełnie, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. – Albo może wolisz, żebym ja był na górze i przejął inicjatywę, bo ja przynajmniej wiem, co robię...

        – Hej! – zawołałem z oburzeniem, na co Hubert się roześmiał. Zastanowiłem się przez chwilę, po czym ostentacyjnie zdjąłem dłonie z jego pleców i położyłem je biernie na łóżku. – Rób, co tylko chcesz – zachęciłem go przesadnie zalotnym tonem. Hubert zajęczał, zamykając oczy.

        – Jaki uległy chłopiec... Nie, nie idziemy w tym kierunku. Naczytałeś się „Pięćdziesięciu twarzy Grey'a”? – zapytał, pochylając się, żeby mnie pocałować.

        – Czytałem – przyznałem ze wstydem, kiedy się od siebie oderwaliśmy. Oczy Kociaka rozszerzyły się komicznie.

        – Rany, co cię do tego skłoniło? – zapytał z niedowierzaniem, odsuwając się i wpatrując się we mnie ze zdumieniem. Przewróciłem oczami, przyciągając go z powrotem.

        – Ja tu, że chcę uprawiać z tobą seks, a ty chcesz w zamian dyskutować o słabej literaturze?

        – Dobra, nie obchodzi mnie, co cię do tego skłoniło – przyznał Kociak, natychmiast zmieniając zdanie. – Chodź tu.

        Wróciliśmy do całowania się, bo to było o wiele ciekawsze niż rozmawianie o książkach, i Hubert w końcu złapał mnie w pasie i rozsunął moje nogi tak, żeby znajdował się pomiędzy nimi, więc owinąłem je wokół jego bioder, bo to wydawało się właściwe, i to była naprawdę dobra pozycja. Kociak oderwał się ode mnie, po czym wyciągnął rękę, otworzył szufladkę szafki obok łóżka i wyciągnął z niej butelkę i prezerwatywę – dobrze, bezpiecznie – i wtedy dotarło do mnie z całą mocą, co zamierzałem zrobić.

        Kilka godzin później leżałem na plecach z szeroko otwartymi oczami i nie mogłem zasnąć, bo myślałem tylko o tym, że szkoda, że moja rozmowa z bratem nie miała miejsca po tym wydarzeniu, bo wtedy prawdopodobnie byłbym w stanie lepiej mu wyjaśnić, dlaczego – jak to zgrabnie ujął – geje pieprzą się jak króliki. Hubert leżał koło mnie, sapiąc ledwo słyszalnie – daleko temu było do chrapania, ale nie spał też zupełnie cicho, a ja wgapiałem się w sufit, trochę obolały, ale całkowicie usatysfakcjonowany. Tak naprawdę nieco mnie to martwiło, ponieważ na ten moment, mimo swojego wrodzonego sceptycyzmu odnośnie tego typu rzeczy, całkiem poważnie planowałem spędzić z leżącym obok mnie gościem resztę życia, choćby próbował nam stanąć na drodze cały cholerny świat. No, więc mocno się martwiłem, no bo co by było, jeśli bym tego nie polubił? Było to mało prawdopodobne, ale zawsze miałem tendencję do dramatyzowania.

        Ale okazało się, że to jest coś, co mógłbym robić regularnie do końca swoich dni. Chyba nawet mój mózg trochę eksplodował, bo najwyraźniej nigdy wcześniej w życiu nie odczułem prawdziwej przyjemności seksualnej – to znaczy przed Kociakiem – i nawet nie zdawałem sobie z tego sprawy. To było smutne odkrycie.

        A więc oficjalnie stałem się pełnowymiarowym gejem, ale jeśli tak to miało wyglądać, to zdecydowanie mogłem z tym żyć. 

___________________________________________________________________________________

* Coldplay – "Yellow"