Rozdział X, w którym święta są słodko-gorzkie, podobnie jak my

        Widzicie? Ze mną nigdy nic nie wiadomo. Tak się skupiłam, że pisałam wczoraj całą noc, i oto skutek. Dziękuję za tak wiele komentarzy i ponagleń – uwielbiam je czytać i wiedzieć, że ktoś cały czas czeka. Pozdrawiam wszystkich serdecznie i zapraszam do czytania :)

 

Rozdział X,

w którym święta są słodko-gorzkie, podobnie jak my

        "You are creating all the bubbles at night
        I'm chasing round trying to pop them all the time
        We don't need to trust a single word they say

        You are creating all the bubbles at play"*

        24 grudnia 2012 r.

        – Gdzie idziesz? Zobacz, ile jeszcze zostało! – zawołała moja mama, rzucając ścierkę na blat. Zatrzymałem się wpół kroku, po czym z westchnieniem zawróciłem do kuchni.

        – Czy zamierzamy dzisiaj robić cokolwiek poza lepieniem pierogów? – jęknąłem, wracając do pracy. A już zdążyłem umyć ręce.

        – Czy to nie jest tak, że to, co robimy w Wigilię, będziemy robić przez cały rok? – rzuciła Duśka, wchodząc w piżamie do kuchni. – Nie chcę być na to skazana! Poza tym wiecie, która jest godzina?

        Parsknąłem śmiechem, rzucając jej znaczące spojrzenie. Mama zrzuciła nas z łóżek o świcie i zadania do wykonania zdawały się nie kończyć. Moi bracia poszli razem z moim ojcem po drewno do kominka, od czego cudem udało mi się wykręcić. Na dworze było zimno jak na Syberii.

        Czas wcale nie upływał tak źle. Zdążyłem już zapomnieć, jak przyjemna bywała rodzinna atmosfera. Przez większość czasu oglądaliśmy słabe filmy w telewizji, które przełączałem na Comedy Central. O dziwo, nawet zbyt wiele się nie kłóciliśmy; wszyscy widywaliśmy się zbyt rzadko, by chcieć tracić na to czas. Odliczałem dni do powrotu do Krakowa, ale nie było to aż tak nieznośnie, jak się spodziewałem.

        Usłyszałem otwierające się drzwi na taras, a następnie głos mojego starszego brata:

        – Kuba, telefon ci dzwoni! – zawołał Tomek, zdejmując kurtkę. – Jakiś Hubert – dodał obojętnym tonem. Zerwałem się z miejsca, po czym udałem, że wcale nie biegnę do telefonu na łeb, na szyję. – Rany, spokojnie – rzucił, przekazując mi aparat i przewracając oczami. Nacisnąłem zieloną słuchawkę i skierowałem się na zewnątrz.

        – Halo? – zapytałem z uśmiechem, zamykając za sobą drzwi. Upewnianie się, że nikt nie usłyszy żadnej mojej rozmowy z Hubertem, okazało się dość męczące, ale i tak warte wysiłku.

        – Śniłeś mi się dzisiaj – oznajmił Kociak bez żadnego wstępu. Brzmiał na dość skonsternowanego tym faktem. – Byliśmy na szkolnej stołówce, siedziałem sam przy stoliku i nikt nie chciał się do mnie przysiąść – dodał zamyślonym tonem.

        – Czy siedziałem przy stoliku dla „fajnych dzieciaków”, jak w amerykańskich filmach? – zapytałem ze śmiechem. Nagle dzień zaczął zapowiadać się o wiele lepiej, bo dzień bez jednego dziwacznego pomysłu Kociaka był dniem straconym. Wyciągnąłem z kieszeni kurtki paczkę papierosów i odpaliłem jednego. Lubiłem palić, rozmawiając z nim, no i miałem wymówkę do wychodzenia na zewnątrz. Za każdym razem, kiedy wychodziłem, towarzyszył mi wszechwiedzący uśmieszek Duśki.

       – Nie, wydawałeś jedzenie. Miałeś siatkę na głowie – odparł całkowicie poważnie. Zakrztusiłem się dymem, próbując powstrzymać wybuch śmiechu.

          – Chyba nie chcę wiedzieć, co to znaczy – stwierdziłem, marszcząc nos.

        – To znaczy, że jestem głodny. I że za tobą tęsknię – wyjaśnił bez wahania Hubert, nieco marudnym tonem. Coś przewróciło się w moim żołądku i parsknąłem nerwowym śmiechem, żeby ukryć zmieszanie. Hubert ostatnio często to mówił i było to coś, czego mógłbym słuchać bez końca.

        – Ja za tobą też – odparłem ściszonym głosem, bardzo starając się powiedzieć to normalnym tonem, mimo wszystkich emocji, które się we mnie kłębiły. Chyba nie do końca mi się to udało.

        W jakiś sposób świadomość tego, że mimo, iż w danym momencie nie byliśmy razem, za jakiś czas znów się zobaczymy i wszystko wróci do normy, pomagała mi to wszystko przetrwać. Słyszałem, jak mówił, że za mną tęsknił, i odliczałem dni, próbując jednocześnie nacieszyć się czasem spędzonym z rodziną.

      – Czy bawisz się tak dobrze, jak przewidywałeś? – zapytał Kociak beztroskim tonem. Wzruszyłem ramionami.

        – Myślałem, że będzie gorzej. Jedyny minus jest taki, że ciebie tutaj nie ma – odparłem bez wahania, nie będąc w stanie powstrzymać się od ciągłego uświadamiania mu, jak bardzo mi go brakuje. Czułem się jak ckliwy idiota i za każdym razem niemal słyszałem, jak przewracał oczami po drugiej stronie.

        – Twoi rodzice mogliby mieć odmienne zdanie na ten temat – zauważył suchym tonem, jednak nic nie wskazywało na to, żeby był zły z tego powodu. Uśmiechnąłem się.

        – Jak myślisz, jak bardzo mnie to obchodzi?

        – W ogóle? – zgadł. – Uczysz się – stwierdził ze śmiechem.

        – Powoli – przyznałem. – Powiedz mi, co słychać we Francji.

        – Jest... okej – odparł z lekkim wahaniem. – Szlifuję język. Chcę już wracać do domu.

        Uśmiechnąłem się. Ja też chciałem, a domem był Kraków, bo w Krakowie był Hubert.

        Zanim zdążyłem odpowiedzieć, Kociak zaczął mówić coś w tle po francusku.

        – Poczekaj chwilę, Kuba... Qu'est-ce que tu veux encore? Muszę iść, kochanie, moja babcia czegoś chce.

        – Och... okej. Pozdrów ją ode mnie, i twoją mamę też, dobrze? – Nagle coś przyszło mi do głowy. – Czy one... wiedzą o nas?

        – Co? A, tak, jasne – odparł Hubert rozkojarzonym tonem. – Naprawdę muszę...

        – Okej, leć. Kocham cię – rzuciłem, rozglądając się na wszelki wypadek po ogrodzie i sprawdzając, czy w okolicy nie czai się żaden z członków mojej rodziny.

        – Wiem. Do usłyszenia – rzucił Hubert, rozłączając się.

        Westchnąłem, gasząc papierosa w doniczce. Hubert do tej pory nie odpowiedział mi tym samym, ale sprawiał wrażenie, jakby coraz łatwiej przychodziło mu słyszenie tych słów ode mnie. Nie był zbyt dobry w okazywaniu uczuć ani w ich przyjmowaniu, ale ja byłem cierpliwy. Widziałem, że mu na mnie zależało, po prostu jeszcze nie udało mu się ubrać tego w słowa. A same słowa nie były aż tak ważne. Właśnie dlatego, że Hubert był tak oszczędny w okazywaniu uczuć, każdy gest wydawał się zyskiwać na znaczeniu.

        Z drugiej strony... powiedział o nas swojej mamie. Zupełnie bez niczego, po prostu jej powiedział. Gdybym tylko ja miał w sobie tyle odwagi i pewności...

        – No nie powiem, żeby to najnowsze przyzwyczajenie mi się podobało – usłyszałem, na co obróciłem się raptownie w stronę drzwi, gdzie stała moja mama z garnkiem w rękach. Patrzyła z dezaprobatą na papierosa, którego właśnie zgasiłem w jej doniczce. – Nigdy cię do tego nie ciągnęło, Kuba, co się stało?

        Wzruszyłem ramionami.

        – Nie robię tego często – odparłem, bagatelizując całą sprawę. No bo co miałem jej powiedzieć? Że lubiłem palić, kiedy rozmawiałem z moim chłopakiem, ponieważ był jedyną osobą na całym świecie, która potrafiła sprawić, że palenie wydawało się znośne?

        Może lepiej nie.

        – Strasznie często rozmawiasz przez telefon – zauważyła moja mama, stawiając garnek na stole. Byliśmy do siebie bardzo podobni; tak samo, jak ja, miała proste, jasne włosy i zielone oczy. Mieliśmy też identyczne nosy i podbródki. Wszyscy zawsze mówili, że nawet gdyby chciała, nie wyparłaby się mnie. Mój najstarszy brat, Tomek, też w dużej mierze ją przypominał, choć nie aż tak, jak ja, za to Duśka i Artur byli bardziej podobni do naszego ojca; byli bardziej krępi, a ich włosy lekko się kręciły.

        Nie aż tak bardzo, jak włosy Kociaka. Odkąd go poznałem, stwierdziłem, że mam jakiś fetysz na punkcie loków.

      – Co? – zapytałem, wyrywając się z rozmyślań. Wiedziałem, że moja mama coś powiedziała, ale kompletnie jej nie słuchałem. Zamrugałem zdezorientowany, na co parsknęła śmiechem.

      – Powiedziałem, że ostatnio strasznie często rozmawiasz przez telefon – powtórzyła cierpliwie, uśmiechając się znacząco. – Jest jakaś nowa dziewczyna? Wiem, że zerwałeś z tą poprzednią... Ewą, tak? Chcesz mi o czymś powiedzieć?

        – To nie... – zacząłem, po czym zawahałem się. Moja mama zawsze umiała podejść człowieka, poza tym nie znosiłem jej okłamywać. Miała w sobie coś takiego, że od razu czułem się winny. Wiedziałem, że nie mogłem powiedzieć jej prawdy – jeszcze nie teraz – ale chyba półprawda nikomu nie zaszkodzi, prawda? – No cóż, jest ktoś... ale nie jestem jeszcze do końca pewny, do czego to prowadzi, więc nie chcę nic mówić...

      Tak naprawdę to doskonale wiem, do czego to prowadzi – a przynajmniej do czego chcę, żeby prowadziło – po prostu nie wiem, jak ci o tym powiedzieć, mamo – poprawiłem się w myślach.

        – Myślisz, że to może być coś poważniejszego? – zapytała z zaciekawieniem, przyglądając mi się spod rzęs. Jej ton był pełen zrozumienia i kompletnie mnie nie pospieszała – moja mama nigdy nie wyciągała ze swoich dzieci informacji, czekała, aż sami do niej przyjdziemy. Co zwykle robiliśmy.

        Cieszyłem się jednak, że tym razem mogłem odpowiedzieć jej całkowicie szczerze.

        – Tak – odparłem bez wahania. – Myślę, że to może być coś bardzo poważnego.

        Uśmiechnęła się do mnie po raz ostatni, mrugając, po czym rzuciła szybkie:

        – Przestań palić. To do ciebie nie pasuje.

        Po tych słowach zostałem sam na ganku, mimo wszystko czując się nieco winny. Być może moja mama potrafiła być nieco męcząca i przytłaczająca, ale nie zasługiwała na to, by nie wiedzieć, co dzieje się w moim życiu. Zwłaszcza, że wiedziałem, jak bardzo jej na tym zależało.

        No cóż, z drugiej strony, ja zasługiwałem na odrobinę więcej czasu. Tylko odrobinę.

***

        25 grudnia 2012 r.

       Jeśli mierzylibyśmy porażkę w skali od jednego do dziesięciu, ta Wigilia otrzymałaby jedenaście. Nie żartuję. W tej rodzinie, jeśli wszystko przez chwilę szło dobrze, oznaczało to, że coś musi się szybko spieprzyć.

        Westchnąłem głęboko, przykrywając się szczelniej kocem i odpalając kolejnego papierosa. Nie byłem w stanie zliczyć, który kieliszek wina piłem, dzięki czemu prawdopodobnie nie było mi aż tak zimno, jak powinno być. Na dworze było ponad minus dziesięć stopni, a mi zaczynało powoli kręcić się w głowie, ale nie chciałem jeszcze wracać do domu. Było grubo po północy, ale ładnie było widać gwiazdy, a ja musiałem jakoś przeciwdziałać swojemu złemu nastrojowi. Wyciągnąłem telefon, automatycznie wybierając numer Kociaka.

        – Halo? – zapytał po kilku sygnałach całkiem rozbudzony głos. Dobrze, nie obudziłem go.

      – Cześć, kotku – powiedziałem, natychmiast czując, jak uchodzi ze mnie większość napięcia. W jakiś sposób jego głos i te słowa wystarczyły, żeby poprawić mój paskudny humor. – Co robisz?

         – Maluję – odparł krótko. Brzmiał na zmęczonego. – Muszę odreagować. A ty, czemu jeszcze nie śpisz?

        – To samo. To znaczy, nie maluję, ale ten dzień mnie wykończył, więc siedzę i palę.

        Kociak parsknął śmiechem.

        – Zaziębisz się. Albo dostaniesz raka płuc. Jedno z dwóch – stwierdził poważnie.

        – I kto to mówi! – oburzyłem się ze śmiechem.

     – Co się stało, że musisz odreagować? – zapytał Hubert z zaciekawieniem. – Przyda mi się teraz świadomość, że nie tylko ja mam pojebaną rodzinę i pojebane życie.

        Zmarszczyłem brwi, zaintrygowany jego komentarzem, zwłaszcza, że Kociak bardzo rzadko przeklinał, ale postanowiłem sam zacząć, licząc na to, że później opowie mi o tym, co jego gryzło. Przynajmniej w kilku słowach.

        – Ta wigilia była koszmarna... najpierw mieliśmy gości, więc było po prostu męcząco i sztywno, i wszyscy zachowywali się grzecznie i kulturalnie, jak nie oni, ale później... później goście sobie poszli. Zaczęło się od tego, że moja mama zaczęła wypytywać mojego brata o jego rozwód, bo jeszcze nie widzieli się od tamtego czasu, a on nie chciał o tym gadać, więc oskarżyła go o bycie bezuczuciowym, na co on przyznał, że ma to gdzieś, i że widuje się z kimś innym, ale ta dziewczyna ma tylko dziewiętnaście lat, wyobrażasz sobie? Ledwie wyszła z liceum... No to moja mama się wkurwiła i zaczęła się na niego drzeć, że zostawił żonę i dziecko dla jakiejś gówniary, a on, że to nie było tak, i że Kinga chciała się rozwieść już dawno temu... no mówię ci, dramat.

        – A zdradził ją z gówniarą, czy nie? – zapytał Kociak z umiarkowanym zainteresowaniem. Uśmiechnąłem się. Hubert, jak zawsze racjonalny i kompletnie moralnie relatywny.

        – Ciężko powiedzieć – odparłem. – Jak znam mojego brata, to bardzo możliwe. No, w każdym razie... jako że wszyscy już mieliśmy spieprzone humory, moja genialna siostra uznała, że to idealny czas na to, by oznajmić, że rzuca studia – zakończyłem grobowym tonem, na co Kociak wybuchnął śmiechem. Zmarszczyłem groźnie brwi.

        – Duśka umie wybrać sobie moment – stwierdził z aprobatą, nadal chichocząc. Po chwili jego wesołość zaczęła mi się udzielać. – Nie przyszło ci do głowy, żeby dorzucić do tej wybuchowej mieszanki swój coming out? – zapytał, po czym natychmiast dodał przepraszająco: – To znaczy, wiesz...

        Tym razem to była moja kolej, żeby wybuchnąć śmiechem.

      – Powiem ci, że przyszło mi to przez myśl, ale nie mogłem być aż tak okrutny. Chociaż... może przynajmniej minęłoby bez echa.

        – Nie sądzę, żebyś miał tyle szczęścia – nie zgodził się Hubert, wciąż brzmiąc na rozbawionego. – Martwisz się rzeczywiście o Duśkę i Tomka, czy po prostu jesteś zły o to, że zrujnowali jedyny czas w roku, kiedy twoja rodzina próbuje się dogadać?

        Tak, jak mówiłem, Hubert zawsze wszystko rozumiał.

        – Nie martwię się o Tomka, jest takim typem gnojka, który zawsze spada na cztery łapy – oświadczyłem z lekkim wahaniem. – Ale Duśka... nie jestem pewien, co ona zamierza ze sobą zrobić.

        – Nie sądzę, żebyś powinien się tym przejmować. To jest akurat dziewczyna, która doskonale sobie sama poradzi – stwierdził Kociak całkowicie pewnym tonem. Parsknąłem śmiechem.

      – Już ma cię po swojej stronie, co? Mogłem się tego spodziewać – westchnąłem, kręcąc głową i przewracając oczami.

      – Hej, ja tylko orzekam na podstawie tego, na ile ją poznałem – odparł defensywnym tonem. Postanowiłem zmienić temat, dopóki Hubert brzmiał, jakby był w dobrym humorze.

        – Dobra, twoja kolej. Powiedz mi, co jest nie tak – zażądałem, ponieważ uznałem, że to był najwyższy czas, by zdradził mi cokolwiek. Kociak milczał przez chwilę.

      – Mojej mama po prostu odwala, to wszystko. Nic nowego – odparł całkowicie neutralnym tonem. Uniosłem z zaskoczeniem brwi.

        – Eee... to znaczy? – zapytałem bez zrozumienia.

       – Jest bipolarna. Obecnie cierpi na głęboką depresję. Nic, z czym nie radziłem sobie wcześniej, trzeba tylko dbać o to, żeby czasem jadła i spała, i zostawić ją w spokoju.

         O kurwa – pomyślałem. Co jak co, ale tego się nie spodziewałem.

         – O kurwa – powiedziałem na głos, uznając, że Kociak mógłby to docenić. – Co dokładnie jej dolega? Na czym to polega?

        – Psychoza maniakalno-depresyjna, charakteryzuje się głównie huśtawkami nastrojów, od depresji, kiedy nie chce jej się nic, do manii, kiedy jest super-aktywna i nie jest w stanie się na niczym skupić – wyjaśnił wręcz znudzonym tonem, zupełnie, jakby recytował definicję ze słownika. – Da się z tym żyć, ale to i tak męczące.

        – Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałeś? – zapytałem, po czym przekląłem się wewnętrznie. Wyciąganie od Kociaka jakichkolwiek informacji było najlepszym sposobem na to, żeby go wkurzyć.

        – A po co? Nie było jej tam, dla ciebie to nie miało żadnego znaczenia – odparł z zaskoczeniem, zupełnie, jakby było to oczywiste. Nie do końca się z nim zgadzałem – według mnie fakt, że jego mama miała zaburzenia psychiczne, powinien mieć dla mnie ogromne znaczenie – ale zostawiłem tę kwestię w spokoju.

         – Jak długo twoja mama choruje? – zapytałem w zamian, starając się nie brzmieć współczująco, ale też nie zupełnie beznamiętnie. Właściwie nie wiedziałem, jak powinienem brzmieć. Nagle przyszło mi też do głowy to, że wcale nie miałem aż tak źle. Moja rodzina miała swoje problemy, ale kto wiedział, jak inne dzieciaki miały spieprzone dzieciństwo? Jakie dzieciństwo mógł mieć Hubert? Hubert, którego tak kochałem i uwielbiałem, a który spędził życie patrząc, jak jego własnej matce nie chciało się żyć?

       – Od dwudziestego któregoś roku życia, czyli praktycznie odkąd pamiętam... – Niemal słyszałem, jak Kociak wzruszył ramionami. Udawanie, że kompletnie go to nie ruszało, było bardzo w jego stylu. Zdążyłem go już na tyle poznać. – Na dodatek mój ojciec zadzwonił z cholernej Teneryfy, żeby złożyć życzenia świąteczne, i ze swoim słynnym: „A nie mówiłem, że nie ma sensu przyjeżdżać?”. – Kiedy Hubert to mówił, słyszałem w jego głosie autentyczną pogardę. Niemal widziałem, jak się krzywił.

        – Czemu miałbyś nie przyjeżdżać? – zapytałem delikatnie.

        – No bo ona w tym stanie i tak tego nie docenia, nie robi jej żadnej różnicy, czy tu jestem, czy nie...

        – Jestem pewien, że robi jej to wielką różnicę... – zacząłem protestować, no bo, poważnie? Która matka, w dodatku chora, nie chciałaby, żeby jej jedyne dziecko odwiedziło ją w święta?

        – Nie sądzę... to trochę nie tak działa – odparł Hubert, wzdychając lekko. – Tak czy inaczej, poprawiło ci to humor? – zapytał, zmieniając temat. Zamrugałem z zaskoczeniem.

        – Co? Ja nie... – zacząłem, ale nie zdążyłem dokończyć zdania.

        – Przez to, że w porównaniu do mnie, wcale nie masz tak źle. Pod pewnymi względami. Podobnie jak ja, w porównaniu do ciebie, pod pewnymi względami nie mam źle. Wszyscy jesteśmy popieprzeni w ten czy inny sposób, ale lubimy wiedzieć, że nie jesteśmy w tym sami – powiedział z całkowitym przekonaniem, a ja po raz kolejny musiałem przyznać mu rację. – Mnie na przykład poprawiło humor to, że twój brat podwyższa sobie ego poprzez podrywanie nastolatek, a twoja siostra ma własny rozum.

        Parsknąłem śmiechem, kręcąc głową.

        – Być może odrobinkę poprawiło mi to humor – przyznałem. – Ale myślę, że większy wpływ na to miała sama rozmowa z tobą niż fakt, że twoja mama jest chora. – Zawsze można było powiedzieć mu wszystko. O ile było to szczere, miałem całkowitą pewność, że się nie obrazi. – Więc co, siedzisz i malujesz? To samo mógłbyś robić w domu – rzuciłem, chcąc zmienić temat na lżejszy.

       – Nie jest aż tak źle... Przez większość czasu gram z babcią w pokera i piję whisky z chłopakiem mojej mamy...

        – Twoja mama ma chłopaka? – zapytałem z zaskoczeniem.

        – Tak, nazywa się Sebastian i jest motocyklistą... Miły facet. Wiesz, ona jest całkiem fajną osobą, kiedy to gówno jej akurat nie dopada... Ma charakterek. No i jest ładna. Da się lubić.

        – Jestem pewien – odparłem. Rzeczywiście nie potrafiłem sobie wyobrazić, żeby mama Kociaka nie była fajną osobą, choć wyglądało na to, że jego ojcu było do tego dość daleko. No cóż, po kimś musiał to odziedziczyć.

        – Strasznie chciałbym już wrócić. Nie mam tutaj weny. Nie ma mnie kto zainspirować – zamarudził nagle Hubert. Uśmiechnąłem się.

        – Kto cię zwykle inspiruje? – zapytałem, mając świadomość tego, że łowiłem komplementy.

       – Ty. I doskonale o tym wiesz – odparł Hubert bez wahania. Mój uśmiech zrobił się jeszcze szerszy. – Naprawdę cholernie za tobą tęsknię. Nie sądziłem... nie sądziłem, że będę tak za tobą tęsknił. Ledwo tu wytrzymuję.

        Teraz już miałem wrażenie, że uśmiech lada chwila przepołowi mi twarz, i poczułem gorąco w żołądku. Nie byłem w stanie nawet opisać tego, jak bardzo ja tęskniłem za nim. Rozmowy przez telefon pomagały, ale to nie było to samo. Chciałem, żebyśmy mogli skulić się razem na tej niewygodnej kanapie w jego mieszkaniu. Owinąłbym wokół niego ramiona, schował twarz w jego włosach i po prostu wdychał jego zapach godzinami. Nie musielibyśmy nawet nic robić.

        I chciałem mu o tym powiedzieć. Chciałem, żeby wiedział, bo być może – a przynajmniej taką miałem nadzieję – on też nie potrafił opisać tego, co czuł. Zwłaszcza, że z całą jego elokwencją, nawet ja lepiej wyrażałem uczucia niż on.

         – Ja za tobą... – zacząłem, gdy nagle usłyszałem, że drzwi balkonowe zaczęły się otwierać.

        – Hej, z kim rozmawiasz? – zapytał Tomek, wychodząc na zewnątrz i kierując się w stronę huśtawki, na której siedziałem. Przez chwilę serce mi podskoczyło, ale szybko odzyskałem refleks.

        – Z... z kumplem – odparłem z kilkusekundowym wahaniem. – Słuchaj, stary, muszę lecieć – rzuciłem do słuchawki, czując ucisk w żołądku, bo bardzo, bardzo nie chciałem kończyć rozmowy w takim momencie.

        – Okej. Pa, kochanie – odpowiedział cicho Hubert, po czym rozłączył się. Odetchnąłem z ulgą, ponieważ jego ton nie wskazywał na to, żeby miał pretensje z powodu nagłego przerwania nam.

        Przysięgam, mógłbym zabić Tomka w tamtym momencie.

        – Z kumplem? O tej godzinie? W Wigilię? – zdziwił się mój brat, ale, na szczęście dla mnie, nie ciągnął tematu. – Daj jedną fajkę, co?

        Nie dałem po sobie poznać, że zaskoczyła mnie ta prośba, i wyciągnąłem paczkę w jego stronę.

        – Było ostro, co? – zagadnął, odpalając papierosa, po czym usiadł obok mnie, wzdychając głęboko. W ręku trzymał drinka. Naprawdę, czy w tej rodzinie nikt już nie był w stanie rozmawiać na trzeźwo? – Nie sądziłem, że mama aż tak się wkurzy...

        – Nie spodziewałeś się tego? – zapytałem nieco suchym tonem. – Wiesz, jak poważnie podchodzi do takich spraw. No i naprawdę lubiła Kingę...

        – Taa, wiem, że ją lubiła. Po prostu... wszyscy tutaj udają takich cholernie perfekcyjnych, wiesz? Jakby, kurwa, nigdy w swoim pieprzonym życiu nie zrobili niczego złego, ani nie popełnili błędu...

        – Więc to był błąd? – zapytałem szybko, wchodząc mu w słowo. Spojrzał na mnie krzywo.

        – Co? Rozwód? To, że zacząłem spotykać się z Eweliną? – zapytał, po czym pokręcił głową. – Nic z tych rzeczy. To najlepsza i jedyna rzecz, jaką mogłem zrobić, żeby nie zwariować.

        Przytaknąłem. Skoro tak uważał, to prawdopodobnie tak było.

        – Ona ma dziewiętnaście lat – przypomniałem mu cichym tonem.

      – Pieprzę jej wiek! – rzucił Tomek, podnosząc nieco głos. Kiedy na mnie spojrzał, wyglądał na wkurzonego. – Wy i wasze jebane normy, wszyscy wiecie najlepiej, ale mam dla ciebie nowinę: ludzie zakochują się w innych ludziach, tak to, kurwa, działa. Ale oczywiście wy macie rację, matka wybrała ojca, którego nawet nie lubi, ale jest odpowiedni, prawda? Duśka udaje wielką buntowniczkę, ale prawdopodobnie skończy tak samo, ty i Artur też zawsze pod linijkę, co? Wszystkie te twoje dziewczyny, pewnie każda z nich byłaby dla ciebie idealna, co? A jakoś nie wychodzi! Podobnie Kinga była idealna dla mnie, ludzie mówili, że do siebie pasujemy, wiesz? Ja po prostu zbyt późno zdałem sobie sprawę z tego, jak bardzo nie ma to żadnego znaczenia!

        Kiedy słuchałem jego wywodu, byłem nawet pod wrażeniem, ponieważ... nie mówił tylko o swojej sytuacji. Mówił też o mojej.

        Dopiero, gdy Tomek skończył mówić, zauważyłem, że w drzwiach na taras stała nasza mama. Mój brat przewrócił oczami, kiedy ją dostrzegł, po czym ostentacyjnie odwrócił głowę.

      – Nie próbuję potępić tego, co robisz – powiedziała, podchodząc do nas i siadając na plastikowym krzesełku. – Próbowałam nauczyć cię szacunku wobec kobiet i szacunku wobec samego siebie. Mam nadzieję, że mi się to udało. – Tomek nadal nie odpowiadał. – Kochasz tę dziewczynę? Świetnie, w takim razie bądź z nią, bardzo chętnie ją poznam. Rozumiem, że każdy może popełnić błąd i nie każę ci żyć w tym błędzie do końca życia, ale jeśli, podczas gdy byłeś w związku małżeńskim...

       – Już sama sobie zdecydowałaś, jak było, prawda? – warknął Tomek, przerywając jej. – Oczywiście, że ja musiałem spieprzyć sprawę, to właśnie pomyślałaś, kiedy po raz pierwszy o tym usłyszałaś?

        – Nic nie pomyślałam...

        – Na pewno, zawsze widziałaś mnie w taki sposób!

        – Przestań być defensywny i spróbuj porozmawiać ze mną po ludzku!

        Zmęczyło mnie słuchania ich przekrzykiwania i próbowałem się nie wtrącać. Cały czas miałem wrażenie, że o czymś zapomniałem.

      Och. Już wiedziałem, co musiałem zrobić. Uniosłem telefon, który trzymałem w dłoni, i wysłałem krótkiego SMSa.

        Kocham Cię.

        Nie zdążyłem mu tego powiedzieć, kiedy się rozłączaliśmy. Uśmiechnąłem się do siebie.

        – ...wiem, że wszyscy z jakiegoś powodu uważacie mnie za dupka! Chcesz mi powiedzieć, że ty jesteś w szczęśliwym związku? Po prostu próbuję nie popełnić twojego błędu i tak samo nie utknąć! Duśka bawi się uczuciami innych, jak chce, Artur jest chamem praktycznie dla wszystkich, a Kuba zmienia dziewczyny co parę miesięcy!

        – Czemu dajesz ich za przykład?! – zawołała moja mama, najwyraźniej również już ledwo wytrzymując. – Myślisz, że ja to pochwalam? Cieszyłam się, kiedy jako jedyny się ustatkowałeś...

        Miałem całkowicie dość całej tej rozmowy. Być może wszyscy czuliśmy się tak samo. Próbowaliśmy udawać rodzinę, jednocześnie niczego nie wiedząc o sobie nawzajem. To donikąd nas nie prowadziło.

        – Ponieważ wiem doskonale, że po tym wszystkim oni i tak wejdą w ten schemat tak samo, jak wy! Duśka znajdzie sobie porządnego męża, a Artur i Kuba ładne żoneczki! Będą się wkurzać nawzajem na co dzień, nie będą już mogli na siebie patrzeć, ale od święta będą udawać przykładne pary! A ja w końcu poznałem kogoś, kto rzeczywiście mnie rozumie i ma coś do zaoferowania...

        – Nie, nie znajdę – oświadczyłem ni stąd, ni zowąd. Wzrok mojego brata i mamy natychmiast skierował się prosto na mnie. Wyglądali na zaskoczonych, zupełnie, jakby zapomnieli o tym, że byłem obecny.

        – Co? – zapytał Tomek.

        – Nie znajdę sobie ładnej żoneczki – powtórzyłem, czując, jak serce bije mi mocno w piersi.

        – Jasne. Tak mówisz teraz – prychnął Tomek, kręcąc głową. – O ile tylko nie poznasz kogoś rzeczywiście wyjątkowego, czego ci życzę, to tak właśnie skończysz. Taka zasada, że kogoś wcześniej czy później trzeba poślubić. Bo niby dlaczego nie?

        Ponieważ jestem gejem – odparłem w myślach. I prawie wypowiedziałem tę myśl na głos. Naprawdę chciałem wypowiedzieć ją na głos, ponieważ za każdym razem, kiedy przyglądałem się otaczającym mnie ludziom, mojej zakłamanej rodzinie i bezmyślnym znajomym, dochodziłem ostatecznie do wniosku, że jedyną osobą, która w tym całym cyrku się dla mnie liczyła, był Hubert. Chciałem, żeby to miało znaczenie; chciałem go wybrać.

        – Ponieważ nie jesteś jedyną osobą na świecie, która na to, kurwa, wpadła – rzuciłem z irytacją. – Zawsze musisz uważać wszystkich pozostałych za kretynów? 

        I tyle. Szansa minęła.

       – Przestańcie przeklinać – syknęła moja mama, najwyraźniej równie zmęczona całą sytuacją, jak ja. Wstałem gwałtownie z huśtawki i ruszyłem w stronę domu.

        Kiedy szedłem korytarzem w stronę swojego pokoju, mój telefon zawibrował i wydał z siebie pojedyncze piknięcie. Zerknąłem przelotnie na ekran i serce mi niemal stanęło.

        Ja Ciebie też. Jeszcze tylko kilka dni. Nie daj im się za bardzo stłamsić.

        Kurwa. Byłem pieprzonym tchórzem. 

___________________________________________________________________________________

* Biffy Clyro – "Bubbles"